Hayat şiir tadında değil ki

Yenildikçe özgürleşiyorum
Geçmişin muhasebesini yapmaktan şimdiyi yaşayamıyorum.
İçimdeki mezarlığı ben; kendi aklımla, irademle, seçimlerimle oluşturdum! Kimseye gücenmiyorum mücadelem kendimle!
Giden gitsin umurumda değil, yerine başkalarını koyma derdim yok!
Hayat boyu samimiyet, güven ve dürüstlük aradım! Yok! Bulamadım! Yoruldum artık!
Önce kendimizi sevmeyi öğretmeyen anne babama kırgınım!
Eşini, eşinin ailesini, çocuğunu, çocuğunun evlendiği ailesini, evin kedisini bile kendi benliğinden üstün tutmaya alışmışsın. kim takar seni
Şu dünyada kendim için hiçbir şey yapmadım Canım istedi diye bir kafede bir bardak çay bile içmedim, bir kuaföre gitmedim...Eee kim bildi? Eşim mi, evladım mı! Hiç kimse.
Aklım, iradem ve verdiğim kararlarım tarafından sürekli tekmelendim!
Tekme yemediği tek bir iyi niyeti olmaz mı insanın!
Etrafım bom boş!
Hızla yalnızlaşan bir hayat benimkisi!
Baştan da söyledim. Hepsi benim hatalarım! Tek özelliğim sanırım bu hatalarla yüzleşebilme cesareti gösterebilme!