Hayat, Nefes Almak, Yaşamak

Hayat,
Yüzmeyi bilmeyen bir insanın,
koca okyanusun ortasında kalması gibi.
Çırpınırsın...
Olduğun yerden öteye gidemezsin.
Hatta, yavaş yavaş okyanus dibine çeker seni,
Gözlerin açıktır,
Etrafını görürsün,
Görürsün ve sadece çırpınırsın.
Nefessiz....
Sanki üzerinde tonlarca yük varmış da,
seni dibe bastırır gibi.
Bütün sorumlulukların, tek tek gözünün önünden geçer.
Yaptıkların, yapmak istediklerin, yapamadıkların.
Her şey daha da ağırlaşır,
Nefesin daralır.
'Acaba bir yerlerde umudum var mı? '
diye düşünürsün,
Umudum var mı? düşüncesi bile insanın koca bir ömrünü alır,
Bu sorunun cevabını bulamazsın.
Her düşündüğünde, yaşamın bittiğini sanırsın,
Oysa ki, hala yaşamaktasın.
Bir okyanus misali hayat,
Suyun altında boğulmak gibi nefes almak,
Ve yaşamak....
Her gün kendine 'umudum var mı? ' diye sormak.