Hayat İşte Böyle Şiiri - Adem Yazar

Kaç gündür ağzımın tadı yok.
Hiç tadım yok hem de…
Yediğim içtiğim yavan, sası geliyor.
Uykularım bölük pörçük.
Kulaklarıma anaların sesi geliyor
Gözümün önüne şehit cenazeleri ,
Yiğitlerimizin yası geliyor.
Yetim çocukların masum yüzleri, yaşlı gözleri geliyor hep.

…

Haberleri izleyemiyorum
Boğazım düğüm düğüm oluyor.
Gözlerim kan çanağı
Nefes alamıyorum sanki.
Zaten çok gülen biri değilim.
Temelli unuttum bu aralar.

...

Bugün iş yerinde gülünesi bir durum oldu, gülecek oldum.
Elim ağzıma gitti. Ayıpladım kendim kendimi.
Kınadım…
" Onca ana baba evladını toprağa verdi.
Onca genç kadın evinin direğini albayrağa sardı.
Ve onca küçük çocuğun ismi yetimlik hanesine yazılmışken.
Bu ne gamsızlık böyle dedim "
Nasıl gülersin sen?..
Şehitlerin daha toprağı kurumadan hem de...
Dudaklarımı ısırdım sonra.
Sustum...

....
Sonra düşündüm.
Biliyorum bu suskunluğum da fazla sürmeyecek.
Gözümün yaşları da kuruyacak.
Ve unutup kaldığım yerden devam edeceğim.
Eğlenmeye, gülmeye...
Ya o yaslı, acılı analar, babalar, gelinler, çocuklar?..
Onlarda kaldığı yerden devam edecek mi hayata.
Elbette!
Unutmayacaklar belki ama alışacaklar bu acıya.
Alışacaklar.
Çocuklar büyüyecek, boy verecekler.
Bir kanatları kırık, sevinçleri buruk olsa da..

...

Babam zaman zaman anlatır.

Allah ölümü dağlara taşlara vermiş önce, dağlar taşlar ölümün acısına dayanamamış, tuzla buz olmuşlar.
Daha sonra koca koca ağaçlara vermiş ölümü, ağaçlar da ölüm karşısında dirayetini koruyamamış.
Denizlere vermiş sonra. Taşmış kabarmış köpürmüş acısından.
Ve ölümü en son insana vermiş Allah.
İnsanoğlu ağlamaya, saçını başını yolmaya başlamış önce.
Sonra cenazeyi defnedip gelirlerken önlerine bir kurbağa çıkmış.
Hoplamaya zıplamaya başlamış fıtratınca.
Onu görenler gülmeye birden, ölümü unutmuş o anda.
Unutmuş…
…
Hayat işte böyle

Adem Yazar
S/AKLIMDA KALANLAR
02/03/2020