Hayat Şiiri - İbrahim Sönmez

Hayat;
Uzaktan bakıldığında bir komedi,
Yakından bakıldığında bir trajediymiş.
Anladım artık.

Hiçbir şey olduğu gibi kalmıyormuş
Bu köhne dünyada.
Kendi dönerken, hayat
Bizi de sürüklüyormuş çarkında.
Kapılmışız bir fırtınaya ki,
Ne varsa katmışız önümüze hayatın
Arkada ne bırakıyoruz hiç haberimiz yok
Sonumuz hayrola…

Nasıl da her şeyden habersiziz aslında,
Nasıl da görmezden geliyoruz bir çok şeyi.
Çoktan tercih etmişiz,
Sahte emellere sevgiyi.
Nasıl da unutmuşuz içimizdeki benliği
Ne de çabuk vazgeçmişiz kimliğimizden

Hepimiz birer asi olmuşuz
Bu isyanda herkesin payı büyük
Yüzümüz gülmüş
Gerçeklerle yaşar ayaklarına yatmışız bir çok zaman
Bahtiyarlığı bunda bulmuşuz

Zaman gelmiş
Can ciğer dostlarımızı bile unutmuşuz
Sokakta görsek tanımamışız
Tanısak yüz çevirmişiz.

Uzaktan bakıldığında
Komedi olan bu hayatı
Öyle çok merak etmişiz ki,
Bu merak bir anda serüvene dönüşmüş,
Bir anda hayatın içinde bulmuşuz kendimizi
Aynı komedi devam eder sanırken
Madalyonun diğer yüzü görünmüş bize
Hayatın trajedik yönüyle tanışmışız
Ve hayat,
Bir tercihler hiyerarşisi olup kalmış önümüzde.
Derken yeknesaklık sarmış her yanımızı
Tozu dumana katan hayat
Hızını alamamış
Bizi de katmış bir bilinmez ahenge
Biz de girmişiz galibi olmayacak bir cenge.