Hayal Yorgunu Şiiri - Kağan İşçen

suçlu akşamüstlerim vardı o zamanlar
uzak ağaçlarla oynardı yalnızlığım
gençliğim ölümlerle oyalanmaktan uzaktı
şimdi yangınlarım bile dar
hüznüme hayırsızım
sensizliği anlayamadan
kırık gül dalları toplamaya başladım
bölük pörçük rüyalarımdan...

bulanık akar suya benziyor uykularım
özleminle serinliği üşüten
ama daldıkça körelten gözlerimi
zamanı aşmanın sonsuz biçimiyle yoğunum
biliyorum
zamanın da sonundasın
sonusun tüm sonların...

şaka gibiydi asıl gerçekler
kar dolu pencereden çağla ağacına
peşine düştüğüm çocuk maceralarda
ve en delikanlı suskunluklarım
avuç içlerini öptüğüm ana kadardı...

düşle gerçeği ayırt edemiyorum artık
artık erken ölümlerle yarışan
ömür sarsıntılarına geç kabuslarda
kır çiçekleri toplamaya acemi
bir hayal yorgunuyum
kalbimin attığı yerdeki çağıltıyı
sesin sanarak
kendimle konuşuyorum...