Kapım artık kimseye açık değil
Bıraktım höş görülü olmayı
Kimse kırılmasın kimse üzülmesin diye
Kendimi hep ertelediğim zamanlar bitti
Kimsenin yeri yok artık başımın üstünde
Heybemi karıştırıyorum.
Bir kaç yarım şiir,
Uzun bir yol,
Kimsesiz bir özlem kalmış içinde
Şimdi yaşamakmı
Diyeceğiz buna?
Kalbimde siyah bir matem
gözlerimde akmamak için direnen bir yaş
Ayrılık vakti,
kavga sözleri içimde koca bir taş
Ben gittim, o kaldı geride
İçimde tarifsiz bir telaş
Kimine göre hüzün ayıdır Eylül.
Tüm yaşanmışlığın
Burukluğu sarar insanı
Yaza vedadır
Kışa merhaba
Gecenin hüznü çöktü
Yine penceremin eşiğine
Saat 04:15
Geceyi seyrediyorum yorgun
Uykusuz gözlerimle.
~KAL DESEYDİN~
Umutsuz bir Sevdaya tutuldu Kalbim..
Geride boş bir Şehir...
İki Göz kırpımı yaş
Ve bir Ayrılık bıraktım..
Oysa, dur dese ömrümce kalacaktım..!
Her gece biraz daha tükeniyor ruhum .
Yorgun başımı avuçlarımın arasına alıp sana dalıyorum
Bir ağırlık çöküyor gözlerime
Uyumamak için direniyorum
Sokak lambası bir yanıp
Yağmur damlasıyım sende şimdi
Toprağına düşsem dağılırım
Sevdana düşsem boşa yeşerir umutlarım
Özleminle yorgun düşer yüreğim
Sen hissetme diye
Ben bilmem, yolları rüzgar
bilir
Ne döner geriye, ne incinir
Ne senden başkasına eğilir
Günde yüz bin güzel görse gözlerim.
Bu gün hava soğuk
Heryeri sis bağlamış
Yağmur var inceden
Kasvet çökmüş heryere
Galiba bir fincan kahveye
Ve birde sana ihtiyacım var.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!