Hastayım Şiiri - Metin Başol

Adam çok bunalmıştı. Hiç kimse anlamıyor, hiç kimse sevmiyordu onu. Ya da o öyle sanıyordu. Hastaydı belki ama, onun hiç umurunda bile değildi hasta olması. Bir edalı güzele hastaydı ezelden beridir. Onun gülüşüne, gelişine, ötüşüne, gidişine, bakışına, şakıyışına, sesine, neşesine, duruşuna, yakışına....herşeyine hastaydı. Bunalımlı bir zamanında kontrolünü kaybetti, artık acılarının dayanılmaz olduğunu sanıyordu. Oysa dayanılmaz olan hiç bir acı yoktu. Her acı acıtıyordu ama sonra geçiyordu. Hem büyüyünce hemencecik unutuluyordu. Ama o bunları idrak edemeyecek kadar kötüydü, bir bunalıma düşmüştü. Kararlıydı, kesin olarak kararlıydı. Tüm acılarını sonsuza kadar dindirecekti. Hayatının 'en zor', ama aynı zamanda 'en kolay' kararını verdi. Bu karar, hayatının 'en cesur' ama aynı zamanda 'en korkak' kararıydı. Böyle ikircikli durumları yaşadığını bile hissetmedi. Hissedebilecek durumda da değildi zaten. Gitti eline bir jilet aldı. Biliyordu ki, canı çok yanacaktı ama bu son acısı olacaktı belki de... Bildiği en son şey; 'artık canını hiç kimsenin acıtamayacağı' olacaktı. Belki de 'artık hiç bişey bilemeyeceğini bilmek' onun son bilişi olacaktı. Ağır ağır yaklaştırdı paslı jileti bileğine. Tam candamarından kesecekti ki, o anda bişey oldu aniden. Birden elindeki jileti attı yere. jilete son bir kez baktığında farketmişti ki, jilet çok paslıydı. Çok korktu; 'ben ne yapıyorum? Ya tetenos olursam, ya tetonostan ölürsem' dedi korku dolu gözlerle. 'yaaa manyak mıyım ben' dedi... Birçok güzelliklerin sonradan farkedildiği gibi, o da son anda farketmişti ki; 'hayat herşeye rağmen yaşamaya değer'di.. Yaşamın güzelliği, belki de zorluklarla baş edebilmekte yatıyordu. Bunun güzelliğini anlayabilen insan için, hiç bir güç onu hayattan koparamazdı.. Hem acı dediğiniz şey neydi ki? Acı bizim için sadece bir 'neden'di; bir 'sonuç' değil, bir 'neden'di ancak.. Daha güçlü; daha mücadeleci olmamız, daha çok sevmemiz; hayata daha çok tutunabilmemiz için bir 'neden' olabilirdi acı. Ne kadar acı varsa, o kadar başarılı ve mutlu olmamız da kaçınılmazdı. İnsanın hayatının en korkak ve en cesur kararını verip, her iki kararını da aynı anda uygulamasının verdiği acıları çok iyi bilirim. Geride bıraktıklarının yaşadıkları acıları en derininden tattım. Martin Eden'i de, Anna Kararina'yı da yaşamış, her ikisini de tatmış, birisi olarak çok iyi bilirim gidenin arkasından duyulan acıların katmerlisini.. Onlar için ne demeli bilmem ki; 'Ne kadar cesurdular' mı demeliyiz yoksa 'ne kadar da korkaktılar' mı? Çok zor bir soru, gerçekten çok zor. Bilmiyorum ne demeli? Kalmakla gitmek arasındaki o hassas çizgilerde yaşanan 'med-cezir'lerim bana çok iyi öğretti ki; 'dışarda gürül gürül bir hayat devam ediyor.. gürül gürül akıp giden bir yaşam var.. ve yaşam her şeye rağmen inan ki, yaşamaya değer... ve yaşamak için o kadar çok güzellik, o kadar çok nedenlerimiz var ki.' Ne gibi mi? Birine hasta olmak gibi örneğin... İyi ki böylesi hastayım sana.. Yaşamak için nedensin bana.