Hastalıklı Bir Ruhun Var Kardeşim! ..

Hastalıklı bir ruhun var kardeşim,
Kimi sevmeye cesaret etsen yüreğinin yemyeşil bahar dallarına basıp geçiyor acımadan.
Kendini mutlu sandığın veya geçici mutluluklara kandığın günlerde kuruyor mürekkebi kaleminin, tek bir kelimeyi bile çok görüyor haftalar boyu...

Acılarını özlüyorsun sürekli doldurabilmek için yüreğini kaplayan o karanlık boşluğu.
Sahte bir gülümseyiş bile kandırmaya yetebiliyor seni. Dost sandığın yabancıların ağzından tek bir sözcük yetiyor gecelerce kanamana ve sadece kanadıkça varolmayı becerebiliyorsun şu hayatta…

İnan bana kardeşim,
Ağzımdan çıkan tek bir kelime karşılığını bulabilseydi anlatmak istediklerimin, bir mürekkep lekesinin ardına sığınıp hiçbir zaman hiç kimsenin okumayacağı bir defterin sararmış sayfalarında varolmaya çalışmazdım.
Hayata dair dertlerim olmazdı o zaman. Kanatları kesilmiş bir kuşun, tepesindeki sonsuz gökyüzüne aldanması gibi hür sanabilirdim kendimi. Gözlerim baksa da görmezdi, kulaklarım aldırış etmezdi duyduklarına…

Ah insanlar,
acılarınız acılarımdır diyerek yalnızlığımın yasını tutmaya utandığım,
köylüsü ve şehirlisiyle gözlerindeki o sonsuz ışığa inandığım,
sizin mutluluğunuz yetecek mi sarmaya
hastalıklı ruhumun yaralarını…
lanetlenecek kadar iyi olunmalıydı belki şu hayatta,
yahut herkesten çok sevilebilecek kadar kötü…

Ocak
2009