Hasretine Canu Canan Yanmakta

Rabbimin emrinin susmayan dili,
Zaman ve demlerin solmayan gülü,
Onu bilmeyen kalp kokuşmuş ölü,
O nu seven kalp ler daim yanmakta.

Gelişine hasret bakışır gözler,
Resulün yoluna sürülür yüzler,
Onunla alınır manevi hazlar,
Aşkının narına yürek yanmakta.

Varlık, elem ile inledi heyhat...
Onsuz insanoğlu ederdi feryat,
İnsanlık onunla buldu bir rahat,
Yüzünün nuruna güneş yanmakta.

Severiz aşk ile yegane mahbup,
Allah ın katında ismidir Habip,
Dert ile tasaya yegane tabip,
O nun sevdasına alem yanmakta.

Yürekte Sevgili gözler sururu,
Önu gören kapler aştı gururu,
Yolumuza ışık alemin nuru,
O nun sevdasına kalpler yanmakta.

Sevgilisin alem lerin Rabbine,
Hayranıdır ins-u cin edebine,
Sana kem söz hangi hiçin haddine...
Aşkının narına güneş yanmakta.

Aşkına talibiz bu uzun yolda,
Şem’ine pervane her türlü halda,
İsmi pakin geçer şerbette balda
Hasretine can-u canan yanmakta.

Şiir Atila Yalçınkaya