Hasrete Evcil Şiiri - Seyfi Karaca

Tökezleyip duran gri zemberegin
Renkler arasinda tünemis kalmis simsiyah ugultuyu
Icilmis caydanlik tortusunda tekrar tekrar üstüne soguk su cekerek
Fokurdayan herseyi kendinden bikmis usanmisligin cöpüne dökerken
Birileri birbirine ne vakit ne zaman cullanip girisecek diye kenardan
Köseden
Delikten dipten kenardan
Bekler durur gergin bir iplik gibi ineye takili maskaranin matragi
Bütün sesleri kaydetme hazinesi dolmus kulpsuz sinyalsiz kenardan
Sinsi sinnek köseden
Cekersem tuglayi dünyayi ucururum kabilindeki kapta tükürülmüs
Öksürük kuruntsuna tirmanip basarak
Aradan peydah olan fermuar bisikletin hemen dibindeki durak
Oturaklari bom bos bir yalnizligin yani basindaki siselerle
Gecen giden günlerin bir ayagi papucta
Bir eli valizde bavulda
Kapiya yakin bir yerdir savusup gelen ve her zaman
Ayriliklari alip götüren
Kuslarin da hayati bu kadardir belki sirasi gelince suya düsüp
Sürüklenen damlalara damlarin gölgeleriyle birlikte
Dallar altinda nehirlerce
Yüzü dökülüp düsünce küpeleri sende kalsin darbuka bende
Olacaksa yudum yudum fazladan olsun hatiran defterin
Ipini kopardiginda kendisi oluveren leylek zamana
Ucurtma sevdalisi hem de herseyden güzel
Bir dudu dilden ,
Yüzünde kalsin küpelerin, darbuka bende
Güzelim bir de somruk sekerden olsun
Sana bana evcil hasretin..

Ekim / 22