Hasrete duyulan özlem..

Hasrete duyulan özlem nedir bilir misin..?
Yokluğun bile özlemini çekmektir.
Birini öyle derin özlersin ki,
artık özlemin kendisini bile özlersin...

Peki Sen Özlemeyi, özlemek nedir bilir misin..?
Karanlık bir gecede yıldız aramak gibi..
Sabah olmadan gün ışığını beklemek,
yağmurda ıslanırken güneşi düşlemek gibi..

Bir tek Kalp bilir bu sessizliği..
ruhun en derin köşesine işler adını.
Sustuğunda bile konuşursun içten içe,
bir bakışla bin çığlık duyurursun içine..

Kimi zaman ilkbahardır özlemin,
çiçekleri açmamış bir dal gibi kırılgan..
Kimi zaman yazdır,
göğsünde kavuran ,cehennem narı gibi...
Sonbaharda sararmış yaprakların hüznünü saklar,
kışın kar beyazında üşüyen yanlızlığın..

Gece olur,
hasret büyür karanlığın koynunda.
Gündüz olur,
özlem gizlenir kalabalığın tam ortasında.
Ama kalp hep aynı ritimde atar
"Özlemek bile bir kavuşmaktır,
çünkü adın hâlâ bende yaşar."

Ve bazen insan, sevdiğini görmediği gibi
onu özleme hayalini bile kaybetmekten korkar.
Çünkü özlemek bile bağdır;
görmeden sarılma,
konuşmadan duymak,
yokluğun içinden varlığa dokunmaktır.

Hasrete duyulan özlem işte budur…
Mevsimler değişir,
geceler gündüze karışır,
kalp susar, ruh konuşur…
Ve özlem,
sevmenin en saklı halidir...