Hasret başka Şiiri - Hacer Öngör

Her Sabah kalkıyorum eski penceremdeki gibi değil,
Güneş doğuyor, ama bir başka.
Çocukken balkonda oynadığım gibi değil,
Oynayamıyorum çünkü bu balkon başka.

Bu paslı kulaklarım yıllardır ezana,
Sabahları geçen satıcıların domates, biber diye bağırmalarına,
Tüp kamyonetinin müziğinin beni uyandırmasına,
Herşeyden öncede o sabah kuşlarının cıvıltısına öylesine hasret ki.

Hep hayatımı gözlerim kapalı geçirsem
Hiç görmesem güneşin doğuşunu batışını,
Neredeyim? Ne yapıyorum? Ben kimim? Hiç bilmesem
Çünkü artık tükenmiş sevincim avutmuyor kendini.

Yıllardır sabrettim, güldüm eğlendim,
Güldüğüme bakmayın, içimdeki hasret başka.
Gün çabuk bitsin diye sabahları geç kalktım,
Nedenini sormayın, malum vatan hasreti başka.

İstanbul’da trafik, İstanbul’da insan, İstanbul’da toz toprak.
Kaplamışlar her yeri yürünecek yer yok.
Helede meydana adım atsan, oh be demeye hiç vaktin yok.
Ama olsun, ben razıyım İstanbul başka.

Burada bir güneşin batışı,
Birde uzun geçmesi beklenen gece güzel.
Günler çabuk geçsede uçsam bir şafak ışığı.
O metal kanatların altında kalsa yıllardır yaşadığım bu yer.

1999