GÜNEŞ
Her gün görünürdü
Ufukta batan güneş
Gülüşünde kardeş
Akşam tutuşan ateş
BU FIRTINADA
Şimdi yaşlandık biz
Son yağmurdan kalanız
Son günün hecesinde
Söylenir içimiz
GÜN İNERKEN
Çabuk kocadım
Çiçekler gibi soldum
Sokak başında
Yalnızlık adım
GÜN YORGUNLUĞU
Gün yorgunluğu
Isındığım ocak başları
Unutsam da o çocukluğu
Hala ışır közde kalanları
GÜZ DÜŞÜMÜZ
Arkadaşlar
Artık bitsin bu acı
Gelmez eski günler
Dinsin bu sancı
GÜZ KIRIKLARI
Şıngırdar durur
Uzaklarda sesin
Solmuş bir resim
Konuşur uzun uzun
HER YIL
Çocukluğumda
Yazın dam üstünde yatardık
Gökten yıldızları çekerdik
Koca sudan korkardık
İÇİM BİR ORMAN
Öğrendiklerimiz
Karıncadan kuşa
Bir de üşüyen ellerimiz
Beklerdi sabahtan akşama
İKİNDİ RENGİNDE
İkindi renginde konuştuk orda
nerelere neler gönderdik borda
kuşkonmaz çiçeği örselenmeden
gün kovuklarında nelere kızdık?
İZMİR’İM
Tüter durur
Dumanı üstünde
Bir dert ki bizi kavurur
Bekler önümüzde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!