Şairim ben,
Her acı bir şiirdir benim için,
Çekerim acımı,
kalemim ve kağıdımla baş başa kalırım,
Sabaha ne çıkar bilemem,
Ya bir kağıt parçası,
Acı bir kabulleniş sanki yüzündeki ifade,
Sanki başlı başına yaşadığı bir hayat bir işkence,
Belkide aşktan sonra acılar ona kalan tek sermaye,
Kızın biri, çektiği belli değil, dalmış gibi gözleri hayallere.
Hayat ona da bir oyun sunmuş,
İki mevsimlik aşktın sen,
İlkbahar ve yaz...
Şimdi yalnızlardayım ben,
Günlerim ve gecelerim ayaz.
İki mevsimlik ayrılıktayım,
Ardımda yol boyu acılar,
Önümde tozlu hatıralar,
Gözlerimde yaş,
Avuçlarımda ıslak anılar.
Sevmiştim seni, gözlerine kanarak,
Akşam olur yollara düşerim,
Sağa sola bakınır gözlerim,
Geceye hep resmini çizerim,
Sonra resmini alır giderim.
Çizdiğim resimlerde seni ararım,
Kalbimi derinden incitir yokluğun,
Hasret düşer aniden geceye.
Ruhumu titretir rüzgarın ürpertisi,
Ellerini özletir boş sokaklar.
Gözlerimde tütüyor hala o günler,
Bir masal gecesi gibiydi...
Gözümde oyuncak elleriyle bir çocuk,
İçimde narin dokunuşlu sevgili,
Ruhumda bir rüzgar esiyordu.
Kırık bir pencere kenarında,
Uzun zaman oldu,
Belki değiştin,
Belki de ben istememiştim...
Ama yoksun sonuçta.
Yokluğun yetiyor sensizliğin acısına.
Gel yanıma göster kendini,
Korkma hadi anlat derdini,
Derdin aşksa bırak kalbini,
Korkma acıtmaz hiçbir neden seni.
Aşıksan birşeylere katlanmalısın,
Kaç zamandır aynı düşü görüyorum,
sensizliği...
Her zaman aynı şeyi yaşıyorum,
hayalini...
Buda bana yetiyor aslında,
Sensizken seni görmek,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!