Has Ekmek Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

denizinde boğulacaksam,
sahilinde zincirlere bağlamam yüreğimi,
kostümle gelinmiş sevda evlerinden,
çıplak dönersin ikinci anlamda......
koskoca kalp imparatorluğu el kadar bakışın önünde neden eğilsin?
duygu seraplarına saçlarımı savurdum ben,
akla alınmayacak iki bacaklıları köşe başına oturttum,
kimin kardeşisin ey AŞK,
kan bağına aldırmam ben,
parmakla göstereceğim hiç bir can kalmadı yöremde.....
dizlerimi karnıma çekip kıvrılırken yalnızlığıma,
yaman sarsıntıların çarkına kurşun sıktım,
gece uyanan yüreklerin sırtını sıvazladım gülümseyerek.....
kırmızısı solmuş bütün yürekler ölmüştür,
vicdan darbesinden kurtulan,
ihanet sarayındaki kalbi işgal eder ancak.....
dahiyane kartların karalığında asla kazanamam,
kalpleri civalı atışlar da hep bulur beni,
desteği köstek yorumlayan zihinlerden sıkıldım,
ortaya sadece fikirler atılırdı bir zamanlar......
sevgi tavırına AŞK refleksi kalbimin düzeneğidir,
ima etmesi gerekmez bakışlarımın,
arkadaki manzaralara yağmur bahane edilmez.....
bir yaşlı can vardı,
göçtü gitti,üzüldüm
''has ekmeğim,has oğlum'' diye severdi beni,
karşılıksız sevginin ücretsiz telaffuzu bu,
nedense hep ölen yürekler sevmiş beni gerçekten,
yaşayanlarsa inadına mezarıma kürek sallamış.....
kendime hareket prangalarını vurmadan sevdim,
denizle sarmaş-dolaş olacağım derken,
boğuluyordum az kalsın,
bir sandalcı kurtardı beni,
oltasını minik bir elin tuttuğu,
aynı suların içinde batmadan yürüyor güneşimiz...