Hamiş Mustafa Şiirleri - Şair Hamiş Mustafa

Esme rüzgâr esme hazan ilinden,
Ne fırtınalar gördük ne kışlar, neden;
Binlerce çürümüş ağaçlardaki beden,
Dertten derde düştük bilmedik felek.

Baharım açtı sonbaharım çöktü,

Zamane benimle yarıştı,
Kötü günler barıştı,
Benimle beraber ağlaştı,
Gecem gündüzüme karıştı.

Genç ömrüm bitti,

Dağı taşı dolandım aradım dostu,
Dermanım kalmadı bulamadım onu,
Çiçeklere sordum bunu,
Gerçek dostu bulamadım.

Yunus olup cihanı gezdim,

Nicelerini düşman ettin,
Aramızı bozup gittin,
Sonunda sende bittin,
Fırıl fırıl fırıldak insan.

Onlara takla attın,

Senin her tarafta izlerin var,
Mezar olur yattığın topraklar,
Ağıt yakar size kuşlar,
Üzerlerinize dikilir ağaçlar,
Unuturmuyum seni ecdadım.

Sen hayatları anlatırken,
Hüzünlü,hüzünlü yaşarken,
Ölenlere savaşlara üzülürken,
Dünya yavaş,yavaş yıkılırken,
Sen anlatın bunları şairim.

Seher vaktinde öter kuşun,
Düşmezdi o yerlere yolun,
Gidene,gelene onu sorun,
Verin benim sevdiğimi.

Şafaklarda doğar güneşin,

Çamurdan taştan yapılan evde doğduk,
Kundaklarımıza topraktan öllük koyduk,
Mertekli tavanlara bakarak büyüdük,
Utanmama ne gerek.

İç çamaşırlarımız kapıt bezinden yapılırdı,

Düşündüm kendi kendime,
Varam dedim efendime,
Çare olurmu derdime,
Sevdim seni kendime.

Şavğın karanlığı aydınlatır,

Kendimden kaçarım diyar,diyar,
Yolumdan beni koymasınlar,
Gönül verdiğimden beni sormasınlar,
Sevğililer sevğilisi.

Sevdiğim canım benden utanmasın,