Halil Kıvrık Şiirleri - Şair Halil Kıvrık

Olağanüstü; zaman mefhumundaki barem-birim. Söyledikçe her heceyi pür dikkat ilk insandan bugünlere taşındım dört kutsal kitabın dördüne yükledim tufanı hadi nuh çek gamımı ağrılarımın dağına dedirttiniz sonunda mekansız imkansızlığı yaşadıkça. Yaşamın öğreteceklerini algılarsak prensipte..! , iki parelel çizginin sonsuzda birleşeceği zamana ne vakit kalır nede idrak yaşam özünde insan mevsimlerin değişme gibi zoru yok aklından bari sen topla dağınıklıkları mesela hiç özleme...

Hayat,
beklentilerin bileşkesinde
momentlerin kurgulanması değil,
burkulmasıydı gerçeğin kırıklığı.

Eylem yapmaya gidecek ayaklar

Elementler aşkına;
hep havamdayım
çekin şu suyu ateşten
ahşabın yüzü kızarırken toprak zemheriyi arıyor!
sen bulmaca bile çözemiyorsun
öbürkü sü;

Aşk...!
seninle var sevdalım

güldüğünde
zerdali güzellenen
zemheri görmeyen bakışım

Hırsız-soysuz
ve
makamını kötüye kullananlar ile
Dürüst insan arasındaki ibnelik;

Başkasının malı ve hakkı üzerine oturmanın verdiği sıcaklık

Zaruret zorlar
sabanın sapından tutuşup toprağın karnını yarışını
4 mevsim 7 iklim boyunca.

Aşar gecenin ışığı şavkıyınca
ne medet ya ali nede muhammed

Usta;
söyle ona çelmesin fikrimi
çeyrek yüzyılda üleştiğim yarım ekmek

görüp görüşeceği
öpüp koklayacağı

İnsan;
taşıyabileceği yükün ağırlığında
ağır-ağırbaşlı
geniş gönüllerde
dara düşse bile dar zamanlarda
Taşımalı mezara kadar.

Kızmıştın bana
hattâ küçümsemiştin
elit çizer hayat dediğimde çat kapı gürültüsünde
gece ve gündüz eşitti ekinoks dönencelerde
sap ile saman ayrıldığında
güneşin küsmediğini biliriz yerkürede.

Safiş;
Sen;
düşgezginlerinin ecesi
huzurunu çakallara sakla
ağır ağır çık
maviyle beyazın birleştiği tepeye