Halil Gürbüz Şiirleri - Şair Halil Gürbüz

İnsanlara 'okuma-yazma' öğretmek değil zor olan;
Doğru şekilde ve 'işin özünü' anlaya-bilene kadar eğitebilmek..!

Yarattığın değil, yaşattığın bir dünyayı istiyorum.

Aşk kesinlikle yalnızca bir rahatlamayla kalamaz...
O bir başladımı hiçbir şeyin sonu gelemez!
Alır başını gider ki-mi sevgilidir asıl, sevgi-siz olan..!

Kim erişebilir sevdasından inim-inim inlese de..?
Bir yıldıza kim gönül verir?
Kim sevgisini, kim her şeyini?
Kim hayatını, umutlarını adayıp bir yıldızın aşkına;
Kim vefa görmüş, hani?

Her yeri yokluk yığını ve varlık yıkıntısı haline getiren
Bir nesil geçip, gidiyor önümüzden.
Bazısı çalışmanın, bazısı çalmanın der-dinde..!
Ve ardımızdan gelenler ki; ileriyi göremiyor,
İlerliyorsa da adım attığı yeri hiç bilmeden...

Beynimdeki uzun tırmanışım…
Sen ufkumda zirvem…
Belki de-ha-tırlayışım!
Sen de hiç bil-inmeden!

Göklere kaç ve sığın…

Ne aşk ne de seven gönül asla hata affetmezmiş...
Musibet gelmeden başlara mutluluklar kısmetmiş..!
Çıksın artık rayından bu-harlı tren vagonları...

Geçit yoksa da geri dönülmez ki, inanç yollarından...
Kalmamış artık yakacakları atmışlar daa başından...

Artık; sevdiklerin yalnızca acı veriyorsa
Sen de terk et sevenlerini.
Gönlün dar geliyorsa çıkar..!
Bu ferahlatır içini...

Şimdi; birşey yap yine kendin için

Ekmeğimi suyumu verenler de oldu...

Bir de havama kadar alanlar tabi...
Unutmamak lazım yapılan iyiliği, kötülüğü...

Hafızada minnete ve lanete de kaldıysa 1 yer!

Demir aldıysak bir fırtınayla o limandan...
Ve bir girdapsa tüm çevremizi saran...
Devir almak da sözkonusu olamaz,
Fizik kanunlarına bile aykırı dönüşümüz..!

Gönül almak gerekirse kimden başlamalı yalvarmaya?