Halepçe Şiiri - Sami Çiftçi

1988 yılının 16 Martı
Toprak yeni bir örtüye bürünecek
Hayat verecek yeniden gülümseyerek
Çiçekler açacak kelebekler konsun diye

Ama o gece ay hüzünlü
Bir an önce kaybolmak ister gibi
Görmek istemiyor gibiydi olacakları
O hazin acı sahneyi kaldıramazdı

Ve güneş utanıyordu doğmaya
Şahit olmak istemez gibi bu vahşete
Sokaklar ölüm kokuyordu
Sokaklar ağlıyordu bu katliama

Duvarlar taş kesilmiş öylece
Taşlar bile yaş döküyordu çocuklara bakarak
Cesetler kucak kucağa cansız
Bu sessiz sedasız ölüm yolculuğunda

Bu beklenmeyen insanlık ayıbı
Zamansız ve mevsimsiz misafir oldu
Kara toprak feryat yakıyordu
Bu kadar cansıza birden yer yok diye

Mekânlar sessiz ve sahipsiz
Artık bacalardan duman tütmüyor
Ağıt yakacak kimsecikler bile kalmamış
Ağaçlar da kurumuş korkudan ve zehirden

Halepçe zehir ve ölüm kokuyordu
Ve ölüm kol geziyordu her bedende
Çocuklar anne kucağı bekler ölüm sessizliğinde
Anneler habersiz cansız toprak üstünde

Evet, Halepçe kan ağlıyor kimsesiz
Ağlayacak kimse kalmamış sahipsiz
Halepçe’de yürekler yanık zehirden
Halepçe kin kokuyor nefret…