Yıldızlar Sönmesin Şiiri - Müslüm Bayram

Yıldızları sönmüş sokakların
Tenha karanlıklarında izi
Düşmüştü kar soğuğundan yarası
Donmuş buz parçalarına basarak
Yürüyordu yalnız sır dolu yolculuğa
Çok uzakta bilinmez bir coğrafyaya

Bakmıyordu geriye, dönmemek üzere
Kesmişti bileti yüz ifadesi
Ant yapmıştı kadehleriyle vedasını içerken
Düşüyordu gölgelere şüphesi

Katmerlenmiş acısından ısırırken
Akıyor, sızıyordu kan dudaklarından
Perdeleri çekilmiş bir ev penceresinden
İğne oyası, al yazması başında
(B)akıyordu… Kan çeşmeli iki göz

Ağır kış uykusundan uyanmışcasına
Kamaşıyordu ufukta yorgun inciler
Güneşin batışı aldatmacısıyla
Arıyordu dönmeyecek yolcusunu

Ellerini bir an başına vurarak
Ürpertili bir anı hatırlamış’ ça
Biçare dövünmelerin
Titreyen dehşet dolu anlardan
Geçiyordu bedenim

Yıldızları sönmüş sokaklardan
Hafızama izleri kazınan