Güzel Olan Şiiri - Gökhan Sarıkaya

Göğü kirleten penceremden
uzanıp gelir akşamın çıbanlı elleri.
Tutup alır avuçlarına gülüşümden kustuğum çürük umutları.
Endişeye kapılan dünya
bulutlanır semavi bir yakarışla.
Ve bileylenmiş tırnaklarını geçirir göğsümden içeri.
Karanlık bir şey sızar parçalanan bağrımdan.
Soğutur toprağın çölleşen damarlarını.

Bu nasıl arsızlıktır böyle
bu nasıl puslu bir acının cüceleşen içkinliği.
Sayıklar kendini hiçin ortasında.
Erir ve eğilir minnet için.
Bırakır gülüşünü keder dağarcığından
Bırakılan unutmak için.

Ey coşkun ırmakların seliyle köpüklenen hayat.
Çağır cellatlarını kanlı seferlerinden
kanırtıp durduğun tarih kadar ağır yaramı
kesip alsınlar kutsanacak zaferler için.
Belki teselli bulur böylece,
bir acıya konuk olanın
çirkin ve temiz kalan bedeni.

Bakarım göğü kirleten penceremden
suskun ve mahçup.
Duyar mı soluğumu
o merhametli yarin sudan temiz yüreği.
O şimdi uyumuştur belki
yalnızlığın sığınağında yemyeşil.
Çünkü kutsanacak gece kalmamıştır
bir aşkın savrulup duran inceliğinde.

Köksüz ve solgundur her şey.
Hayaller, eriyen yüzlerin tansığı.
Sahte bir varoluşun sırtlan açlığıdır bu, yeniden yeniden kemirmek herşeyi.
Mesela Afrika'da uyanmak bir sabah.
Mesele Afrika'da uyanmak bir sabah...

Vazgeçtim,
pencerem güzel.
Göğün yüzüdür çirkin olan ...

05.05.2021