Güzel Günlerimin Ambarı Şiiri - Kamil Ay ...

son bakışlarını alır saklarım her gidenden
bundandır kendime ağır gelmem
bir şeyler eksilti her şehir benden
eli boş döndüm beklentilerimden
adresim sanki hüzün
gönlümde kanayan yaram mutlu musun

gecekondu duvarları gibi solgun
gülücüklerime kanmayın
onlar çocukların hatırası
yüzüm acıların haritası
bana ödetiliyor
yaşamadığım bir hayatın faturası

mastırını yapıyorum yalnızlığın
beni içten öğütüyor mutsuzluğum
kaçıncı sokağındayım ayrılığın
yüreğime demir attı yurtsuzluğum

güzel yıllarını çalışarak tüketen
ve bana onurlu yaşamayı öğreten
babamın mirası yoksulluğum
korkarım ki bu miras
benden de sana kalacak çocuğum

doğduğum evde derin bir sessizliktir yokluğum
ah güzel günlerimin ambarı çocukluğum
acelem neydi de böyle erken büyüdüm
hatırlamıyorum en son ne zaman güldüm
kapımı çalan sonbahar
ben (ise) yeşermemi bekliyordum

adresim sanki hüzün
acıların haritası yüzüm
ama ben değilim umutsuzların sılası
sen ne kadar cimriysen be hayat
ben de o kadar inadım ve de asi
beklediğim mutluluk sırası

çocuklar çiçekler ve yıldızlar ağlıyordu gördüm
ıslak yanaklarını yaralı yüreğimle kuruttum
güvercinin kanadı kırıktı gençliğimle kırık kanadı oldum
düşlerim uğruna ben kendimi ölümlere vurdum
öğütmekle bitiremez bu hayat
zulalarımda dolu umudum
mutluluk sırası halkımada gelecek sevgili yurdum