Güz Rüzgarları Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Gün doğarken çıktım yola…
Çantama önce yüreğimi koydum,
Üstüne sevgimizi.
Kitaplarımı aldım yanıma,
Yarım kalmış şiirleri…
Ceplerime çocuk sevincini doldurdum,
Birde Akdeniz güneşini…
Gül şehri İstanbul’a giden yollardaydım.
Sanki güzel bir düş görüyordum.
Yüreğimin boşluğuna kanıp bir aşkın öyküsünü koydum.
Ve en derinlerine sevgimizi…

Sonu belirsiz yollarda, kayıtsızca giderken,
Masallar şehri İstanbul’aydı yolum.
Oysa yüküm çok ağırdı,
Ateşler üstünde yürür gibiydim.
Her sevişi gönül özünden olanın gözlerinde kayboluyordum.
Öyle yoların belirsizliğinde giderken
Sanki güzel bir düş görüyordum.
İninden boşanmış duygularıma kapılıp,
Bir aşkın şiirlerini koydum,
En derinlerine sevgimizi…

Yolların durduramadığı yolcularla,
Umuda doğru yol alıyordum.
Sonu hep sevgiye çıkan yollarda,
Durup düşündüm biraz.
Radyoda İstanbul çalıyordu şarkılar.
Sonra yolculara kitaplarımı verdim.
Sevenlerle kırmızı gülleri paylaştım.
Büyüklere ise çocuk sevincini…
Daha olsa her şeyimi verirdim,
Şiiri, güneşi sevinci…
Yüreğimin boşluğuna kanıp,
Çantama güz rüzgârlarını doldurdum.
En derinlerine sevgimizi…