Güvercinler Ürkmüyor İnsanlardan İnsanla ...

bir Tuzla zamanı
çaresizlik kokuyor yosun tutmuş
özgürlük merdivenleri
“güvercinler ürkmüyor insanlardan
insanlar kadar”
niçin diye hıçkıra hıçkıra ağlıyor
vicdanlarda
insani melankoli

bir demet gül solmuş beklemekten
ve adam
sevdiğinin gelmemesi üzerine
melankoli komasında
gözyaşlarını kuruttu yüreğinde
ağlamak istedi
ağlayamadı
eridi tuz oldu
tükendi bitti