Güvenme, Yıkılırsın Şiiri - Güven Tekin

Kimseye inanmamayı, hayat öğretti bana.
Sevip aldanmamayı, hayat öğretti bana.
Her defasında yanılmayı, hayat öğretti bana.
İnsanlara inanmamayı, insanlar öğretti bana.

Oysa masum bir çocuk gibi inandım herkese.
Kendim gibi sandım, güvendim herkese.
Arkalarında enkaz bıraktıklarını görmediler.
Ağlayan gözlerim, yağmurlara karıştı.

"Seviyorum" dediler, her seferinde kalbimi yaraladılar.
Kime sarılsam, bir çıkar için incittiler yaralı yüreğimi.
Herkes böyle miydi, kimseye güvenemeyecek miydim?
Sevgiyi, saygıyı kimse bilmiyordu.

Yürekten, candan seven kalmadı dünyada.
Her "seviyorum" diyen, bir yara açtı bağrımızda.
Artık güvenmiyorum kimseye,
"Seviyorum" yalanlarıyla süslemişler dünyayı.

Şimdi sizlerin olsun, sonsuza kadar.
Bir sadık yâr var bana, o da kara toprak.
Gönülden seven, bir de Allah’ım var, yeter bana.
Sahte sevgilerinizle, sizlerin olsun bu dünya.

Artık yakamazsınız içimi.
Zorluklarla dolu olsa da yolum.
İnanmam, inanmam artık insanların tek bir sözüne.
Gerçek sevgi ve huzur var kalbimde.

Yanlış yollara düşsem de umudum var.
Yalnızlıkta bile, huzurlu bir yüreğim var.
Alın bu sahte dünya, sizlerin olsun.
Gerçek dostlar ve sadık sevgilerle dolu olsun gönlüm.

Ezanla doğdum, geldim; selâyla giderim.
Yiyeceğim bir kuru ekmek olsa da,
Başım dik yürürüm, doğru bildiğim yolda.
Ne kimseyi kıskanırım, ne de eğilir başım.

Hele inanırsam yine, aldanırsam eğer,
Bir daha sevip de yanılırsam,
Unutulmasın ki ben de insanım,
Akıllanırım, yine de kalbimden vazgeçmem.