Güvenme Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Güven duygusuyla daha ilkokul sıralarında tanıştım.
Annem her sabah okula yollarken,
“Güvenme kızım kimseye,” derdi.
Sonra eklerdi:
“Ben sana güveniyorum ama,
çevrendeki ya da karşına çıkacak insanlara güvenmiyorum.”

Ne demekti güven?
Neden bu kadar önem arz ediyordu?
Beynimin arka sokaklarında,
hep bu sorunun cevabını arayıp durdum.

Sonra büyüdüm, aşk ile tanıştım.
Bir el uzandı bana en umutsuz anımda,
umudum oldu, her şey pembeye dönüştü.
Sanki bulutlar üzerinde koşuyor,
aya çelme atıyordum.
O kadar mutluydum ki,
ayrılık hiç aklıma gelmiyordu;
ona çok güveniyordum,
hani süt lekelenir ama o asla leke tutmaz derdim.

Sonra bu mutluluğu,
“Benimle evlenir misin?” sorusuyla
perçinlemeye karar verdim.

Ve işte o muhteşem gün.
Sanki bir kuğu gibi kayıyordum o kırmızı halıdan,
yürümüyor, uçuyordum.
Tüm sevdiklerim yanımdaydı.
Sonra ömrümü avuçlarına bıraktığım adam,
elimi sımsıkı tutuyordu.
Her şey o kadar güzeldi ki,
bütün güzel sıfatlar ona yakışıyordu.

Aradan aylar geçti,
bir gece yarısı bel ağrısıyla uyandım.
Apar topar hastaneye kaldırıldım.
Allah’ım, çok mutluydum.
O geliyordu;
birlikteliğimizin, mutluluğumuzun meyvesi: bir çocuk.

Bu haberi aldığında sevineceğini,
havaya uçacağını, çığlık atacağını düşündüğüm adam,
karşımda iki büklüm olmuş,
yüzü buruşuyordu.
Neden, ne oldu bile diyemeden,
kendimi büyük ışıkların altında,
ameliyat masasında buldum.

Ne yalvarmalarıma, ne de ağlamalarıma aldırmadan,
bebeğimi öldürmeleri için imza atıyordu.
Anlam veremiyordum.
Neden?

Ağlama çığlıklarımın arasında sordum:
“Neden?”
Meğer benimle bir yuva kurduğuna pişmanmış.
Bu bebek ise ona sadece bir ayak bağıymış.
Alınmalıymış.
Ve aldırdım.

İşte o an,
annemin “Kimseye inanma, güvenme kızım,” sözü
beynime çakıldı.
O kadar haklıymış ki…
Hayat beni hem yarım, hem de umutsuz bırakmıştı.

Yaşamanın nefes almak olmadığını öğrendiğim gün,
terkedilmiştim.
Hem de en yakın arkadaşımla aldatılmıştım.
Sonradan öğrendim,
arkadaşım eşimden hamileymiş.
O yüzden bebek babasız doğmasın diye,
apar topar evlenmişler.

Ah, hayat ah!
Desem de içimden,
affetmeyeceğim insanlar
Ve asla gelmeyecek olan bir güven duygum var.

Hayvan seviyorum ya,
hayvan seviyorum.
Kime güveneceksin?
Beyaz gülün gölgesi bile siyahtır.
Güvenme kızım, güvenme kimseye.

Ben mi?
Ben bunu çok acı öğrendim, çok acı.
Güven, tek kullanımlık.
Unutma.
İnsan dersin, ölür.
Ağaç dersin, kurur.
Güvenme!!!
18.10.2024 08:41