Gurbetin Oğlu Şiiri - Perihan Pehlivan

Selam, İtalya.
Selam. Milano, Venedik.
Selam, Roma, L’aguila.
Bir hasret gemisi,
Yanaştı, bu limana.
Güneş, bir başka doğdu.
Gece sıyrıldı, mutlu bir sabaha.
İlk aşkım, sarıldı.
Doya, doya bana.
Uzun, uzun baktı saçlarıma,
Kızıla boyamışsın.
Vatan diye, İstanbul diye,
Sevdam diye,
İnce uzun parmakları ile,
Okşadı, doya doya.
Kokladı, derin derin.
Altı aylık özlemin,
Sis perdelerini araladı.
Gözleri buğulandı.
Sevinçten dedi, gözyaşlarını sildi.
Bak dedi, bak.
Buda, Marco!
Oda arkadaşım.
Gurbet yoldaşım.
Tanıdım dedi, elini uzatıp Marco.
Elimi uzatıp, merhaba deyince ona.
O kadar anlattı ki,
Öyle tasvir etikti, sizi bana.
Resimlerini gördüm.
Sanki aylarca.
Gözleri ışıl, ışıl baktı,
İlk aşkım bana.
Bir sevda şarkısı gibi,
Her şeyi anlattım, ona.
Her sorusunu cevapladım.
Dinledi, masal gibi doya, doya.
Yollara, sokaklara yayıldı neşemiz.
Bir rüya, bir masal.
Dolu, dolu geçti.
Her günümüz, her gecemiz.
Hece hece anlattı, her yeri bana.
Türkçeyi özlemiş,
Çeşmeden, su içercesine,
İçti, kana kana.
Islandı her yanı, değdi cana.
Bitmesin istedi,
Bitmesin zaman.
Romanlar dolusu,
Birikmiş, yalnız adam.
Neron’nun yaktığı Romada.
Gurbetin oğlu olmuş.
İspanyol merdivenlerinde,
Sevda şarkıları dinlemiş, gitarla.
Aşk çeşmesinden, tarih ve rüya.
Suyun coşkusu ve bitmeyen bir hülya.
Ama o, yinede.
Sımsıkı sarılmış yalnızlığına.
Yıkılmamış, öylece,
Dimdik ayakta kalmış.
Colleson gibi, meydan okumuş,
Soğuk odaların, loşluğuna.
Ve o vakit, ayrılığa vardığında.
Gözyaşları, duman oldu gözlerine.
Veda; hüzün getirdi, yüzüne.
Bir yangın,
Düştü, belliki özüne.
Sarıldı, öptü, canım yine.
Selam söyledi, herkese.
El salladı, sessizce.
Uçak, götürüyor beni,
Özlediğin, sevdiğin o yere.
Ama kalbim kaldı, seninle.
İlk aşkım, canım!
Hoşça kal, hoşça kal sevgimle.
18. NİSAN.2008- 5.MAYIS 2008 İST