gunlugumden-7 Şiiri - Nilgün Acar

GÜNLÜĞÜMDEN-7

Dişim ağrıyor sevgili Tutku.Haftalardır da hastayım.Bronşlarım kötü.Sık sık,antibiyotik kullanmak zorunda kalıyorum.Sanırım kronikleşti ya da kronikleşmek üzere.
Neyse ki,burada hastaneye gitmek kolay.Çünkü özgürüm.Gerektiği an gidiyorum.Kurallar ve izin alma,üzülüp-sinirlenme durumları yok. Kendime bakabiliyorum.Benim düzenim geçerli.İstediğimi yapıyorum.
Doktor,bir sürü ilaç verdi.Yavaş yavaş iyileşiyorum.Havalar da artık iyice ısınır.Hasta olma riskim azalır.Üşütünce,önce ağzımın içi yara oldu.Sonra da dişim apse yaptı.Kullandığım antibiyotik,dişimdeki apseye de iyi geliyormuş.Hele bir gün,öyle çok ağrıdı ki…Apse geçsin,dişçiye gideceğim.Hastanede yokmuş.
Çaykovski dinliyorum Tutku.Piyanodan çıkan notalar,su gibi akıyor.Ruhumu-beynimi dinlendiriyor.Sakin kalmak istediğim için,odama çekildim.Hem Şerife Halil’le ilgilensin,biraz dinlensin diye.Hem de ben yazmak istediğim için.Bir de antibiyotikler beni kötü yapıyor.Biraz tahammülsüz oluyorum.En iyisi,biraz yalnız kalmak.Onlar da,baş başa olsunlar.
Şimdi,incecik bir keman ağlıyor sanki.Fonda da,üflemeli çalgılar ve diğer yaylı sazlar,destek veriyor.Hırçınlaşıp,hızlandı keman,diğerlerini de peşinden sürükleyerek.Şu anda da,neşeyle dansediyorlar.Kendini,müziğin kollarına bırakmak ne güzel?
Sevgili Tutku.Bir Mayıs,artık yine bayram ilan edildi. Buradaki yürüyüşe,şenliğe ben de katıldım.Hayatımda ilk kez,herkesle birlikte,bir eyleme katıldım.Sloganlar attım,pankart taşıdım.Yanyana yürüdüğümüz bir hanım elimi tuttu.Sıktık birbirimizin elini.Öylece yürüdük bir süre.Bakışlarla, gülümsemelerle,sözcüksüz anlaştık.Bu duygu tanımsız.
Hemen,Volkanla beni,iki grubun arasına aldılar.Volkan, koltuk değnekleriyle yürüyor ve bisiklete biniyor.Herşeyi düşünerek,bizi korumaya aldılar.O yürüyüşü,şenliği,provoke edebilirlerdi.Olay çıkarsa diye,bizi korumaya aldılar.Zaten,tekerlekli sandalyemi süren arkadaşın dışında.Yanımda bir-iki kişi vardı,gerektiği an,yardım etmek için.Bu duygu ve dayanışma da tanımsız.
Bana dayanmayan nedenlerden dolayı,katılıma geciktim.Ve bir türlü,İlhanların grubuna ulaşamadım.Oysa ben,arkadaşımla yan yana,omuz omuza yürümek istedim.Çok kalabalıktı.Geçemedim onun yanına.Halaylar çekilirken,nice sonra koşup gittim yanına.Bir süre,birlikte izledik oynayanları.Sonra,o bana,” Hadi sen dükkana dön,ben de şimdi geleceğim dedi ve ben ayrıldım oradan.
Miting tertipçileri,çok dikkatliydiler.Sürekli grupları yönlendiriyor,düzeni sağlıyorlardı.Ve herkes,çok uyumluydu.Bir bütündü.Polisler de,öylece bizi izlediler.
Yalnız:Bir kadın polis,bence çok,çok büyük bir hata yaptı.Herkesin üzerini-çantasını aradılar.Ama beni hiç aramadan geçirecekti.Arayın diye,ben kollarımı kaldırdım.Hafifçe aradı.Oysa,ben bir canlı bomba olarak kullanılabilirdim.Masum-bebeksi yüzümden,tekerlekli sandalyede oluşumdan yararlanılabilirdim.Beynim yıkanmış olabilirdi.Ve büyük bir felakete yol açabilirdim.Her olasılık düşünülmeli bence.
Kameralar,fotoğraf makineleri,her zaman olduğu gibi,bol bol beni çektiler.Tv.larda,gazetelerde çıkmışımdır.Şu an bilmiyorum.Alışığım zaten,umurumda değil.
Burada çok mutluyum.İstediğim gibi,hayatın içindeyim, kalbindeyim.Seyirci değil,eylemciyim.Zamanla,çok daha etkin ve eylemci olacağım.Hareketli yaşamayı çok seviyorum.İçimde, bedenime sığmayan bir enerji var.Kıpır kıpırım,yerimde duramıyorum.
Merdiven inip çıkma aparatım yapılıyor.O da olunca,bu evde,hiç sorunum kalmıyor.İnterneti nakletme dışında da,bir işimiz kalmadı sayılır.Şerife yarın onunla ilgilenecek.
Artık,Alanyada çevre edinme zamanı geldi.Derneklere baş vuracağım.Üye olacağım,çalışmalara katılacağım.Belki akşamüstleri,iskelede tezgah açacağım.Para kazanmam,kendi ayaklarımın üzerinde durmam gerek.YAŞASIN HAYAT.
Nilgün ACAR
03.05.2009 ALANYA