Sonlardan Bir Gün Şiiri - Ayşe Uçar

içimde koskoca evren
ama ben boğuluyorum tenhalıktan
kısır döngülerin tırnağı
sürekli gözümde

kanırta kanırta
kanata kanata

bilinci açılmamış ruhların çılgın seyrinde günler
sabit ve kırçıl renklerin armonisini giyinmiş donuk gözler
uzanmışlar sere serpe her yerdeler

yabanıl bir ot gibi sırıtıyorum aralarında

Allahım çok yalnızım
çok bedbahtım zift gibi zindanların çöl sazlığında
atıl bir çöplükte deşinen leşçiller gibi
duygusuz yüreklerde gezinen
ruhu sefil estetik bedenler

doyumsuzlar
ve
benciller

insanlığa
sevgiye huzura merhamete hepten yoksunlar

çoklu dilsizliğin zıt karşılığında
ah! o gerilimli hezeyanlı tekinsiz kuru kalabalıklar
ağzı geniş bir ejderhanın dilinden savrulan ateş seli gibiler
her yeri yakıp yalayıp yutan

savurganlık tüketim çılgınlığına yırtına yırtına
didine didine koşan
egosuna yenik
insanlar

tembelleşmiş beyinlerinde amorti yalnızlıklar
durmadan dinlenmeden birbirlerini eze eze
ite kalka koşuyorlar büyük ikramiyenin peşine-
ün şan para para
paracıklar

paçalarından akan tere kire aldırmadan
hırslarını kibirlerini kuşanmışlar azıklarında
hasetlik ve fesatlıklar

a n c a k

sonlardan bir gün
kör bir uçurumun eşiğine gelip sona dayandıklarında
anlayacaklar yokluğu

hiçliğin soğuk ellerini öpüp öpüp alınlarına koyduklarında

14062024
07:28