Güneşim Ol Hayat Şiiri - Nurten Aktaş

Umutlandım önce
Işığın gözümü aldı
Coşarak sana çağladım
Sana tutunduğumu
Sandım hayat
Beni hiç öpmedin, ateşinle
Hayat ben seni sevdim
Yabancılıksa kendime
Asıl yalnızlık
Yalnızlığımsın,
Ulaşılamayanımsın içimde
Güneşim ol hayat
Beklentim beni de al içine
Sar gerçekliğimle

Umudumla uğründüm
Düşledim ki denizin tuzu dudaklarımda
O bile değildin hiç olmazsa
Kavruldum tutkunla, yanıldım
Yakamozuna yandım
Güneşimsin sandım hayat
Ay bile değilsin bana
Güneşin ışığını yansıtan
İstemem, yetmez bir el feneri
Önümü aydınlatmaya
Sevinsem de o an
Ateş böceklerinle
Güneşle kavrulsun tenim
Hayat yansır benden de
Ancak böyle ısınır içim
Ben yaratmadım mı düşlerimle
Bu sur, harcı sizden fildişi kule
Gün bitti
Beklesem de güneşimi
Yeniden doğarım
Şafakla öyleyse

Mantığım duygularımın önünde çatışkı
Mutluluğa giden süreçte
Ölüm yüzleşmekse kendimle
Kaosu dinlemek hem dünya dönerken de
İnceden yağıyor yağmur
İçimi dövse de
Bu susku
Kızılca kıyamet
Konuşma arzusu
Dökmeliyim içimi
Umudu yeşertmeye
Al beni götür yağmur
Yıka büyünle

Umutlandım da önce
Varoluş köpeklik
Kavradım hayat
Sana dönüştüm sandım, ki
böylece karanlığın
Aydınlığımın önüne geçmediği
Bir dünya kurguladım kendime
Bulamazsınız beni
Masallar ülkesinde

Sana uyandım hayat

Hala dirilişsem, arsızlığımdan
Özümü aradığım yalan
Yalan kendime verdiğim söz
Ölümü özlediğim yalan
Söz eylem değilse
Yalan demek
Koştuğum ışığına şiirin

hayat ey, daha sıkı sar şiir çocuklarını:
dikkat et sonsuza bir yıldız daha yalazlanmasın,
ninniler fısılda kulağıma rüzgarla,
ellerimi bir kez olsun ısıt
şair umuda çığlıklar devşirir

işte hayat, uğründüm
rüzgar oldum uğultulu
çığlıktım,
ses ver sesime
işitiyor musun

hüzne uyandım yine

Hayat şiirse, şiirde umut
umudun ölümüne çığlık olmak ey,
neyleyim...

Demek bunca çaba
Benim adım hiç kimse
Diyebilmek için
Tepeledim yüreğimi
Arzularımı ezdim
Bir böcek gibi
Öldüm işte
Bilge bir dervişim şimdi
Yaşamın ötesinde
Tutunmak ne zor bilmece
Gelgitlerteyim yine