Güneşi Göreceğiz Çocuklar Şiiri - Dinmez Er

En hassas geometrisinde iç geçirmelerin
Savurdum oyuncaklar gibi etrafa şekilleri
Yay oldu gerildi çocukluğum bir eğri çizgide
Yarıçapı nedir bilmediğim çemberler çeviriyordum
Gazete kağıtlarından üçgenleri uçurdum havada
Kuş muydu, uçak mıydı kurguladığım neydi?
Düz çizgi, bir telefon teliydi bu kesin
İki kibrit kutusu arasına çektiğim
Konuştuk annemle ben
Babasıyla, kaz yürüyüşlü arkadaşım
Tekmeledik arsalarda boş konserve kutularını

Artık çocuk değilim düşünüyorum
Yükseklerde bir kayanın başında
Yollara dalmış gözlerim
Hiçliğe uzanan bu yolları nasıl aşacağım?
Çıkışını bulabilir miyim merdivensiz kuyuların?
Akkavak ile yaşlı çınarın sohbetini dinliyorum
Serviler niye saklıyorsunuz ayın yüzünü benden
Kirpiklerimin ağırlığında kapanıyor gözlerim
Düşlerle yalın gerçek, uykulu sarhoşluklar
Endişelerim uçuyor kuşların kanatlarında
Acılı aşk öyküleri satıyor destancılar

Yalnızlar, hiçliğin yollarında kaybolacaklar
Narların dişleri olgunlaşıyor dalında
Sazlara, söğütlere, hayıtlara öfkeleniyor dereler
Erken meltemin dost esintisiyle geliyor serçeler
Zaman kurtuluyor ayaklarına dolanan sarmaşıklardan
Arzular çakıl taşlarında çağıldıyor sevecen derenin
Namaza duracak sofular şadırvanda karşılıyorlar sabahı
Güneşi göreceğiz çocuklar, güneşi birazdan
Gözlerimiz kamaşacak!
Altın başaklı, uçsuz bucaksız tarlalarımız dalgalanacak
Gelincikler den alacak rengini dağ çilekleri…
Ufuklar aydınlanacak, kör karanlıklar kahrolacak
Güneşi göreceğiz çocuklar güneşi
Gözlerimiz kamaşacak!
İçimiz ışıkla dolacak…

Dinmez ER / Çeşme / 2011. 06.17 /