Vakit akşam,
Güneş kızaran ufukta batmak üzere…
Bir çocuk koşuyor
Batmakta olduğu ufka doğru
Güneşin ardından…
Ellerini açmış havaya,
Güneşi yakalamaya çalışıyor.
Güneş hızla ufkun kızıllığında kayboluyor,
Ve çocuk koşuyor,
Tam yakalayacağını düşünürken
Güneş kayıyor ellerinin arasından,
Boşlukta kalıyor,
İrileşen gözlerindeki bakışları
Bir de havaya açtığı elleri…
Sonra karanlık örtüyor yeryüzünü,
Bitmeyen bir gece başlıyor.
Çocuk küsüyor güneşe,
Güneş buz tutuyor gecenin koynunda,
Bir daha sabah olmuyor.
Çocuğun bakışlarıyla,
Güneşi yakalamak üzere
Havaya açtığı elleri kalıyor
Gecenin boşluğunda.
Ertesi gün,
Dün ve yarın diye
Yaşanmış veya yaşanacak bir zaman kesiti yoktu.
Güneşi yakalamaya çalışan çocuk da yoktu...
Kayıt Tarihi : 4.8.2008 09:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çocukluğumda hep güneşi ve yıldızları yakalamaya çalıştım.Ardı sıra koştum aydınlığın.Ben kovaladım o kaçtı hep.Sonra akşamın ufkunda solmak üzere olan ve irileşen güneşin ardına takıldım.Çıktım dağların doruğuna,el salladı güneş uzaklardan.Meğer veda edermiş tüm zamana.Gece bir yorgan gibi sardı yeri,göğü,yıldızları.Yaşanılan zaman sona ermişti.Sonra...Ya sonrası... Yoktu.
TÜM YORUMLAR (1)