Güneş Bize Yetişemedi Şiiri - İsrafil Hancı

her sabah doğan bizdik,
güneşten önce.
gök bizde ağardı sokaklara,
sokaklar dalgalanırdı.

sarı doğardı güneş,
hüznünden yine...
oyalanıp giderdi.
her sabah değiştirse de
saatlerini;
hayallerimize düşemedi,
güneş bize yetişemedi.

çünkü biz hiçbir zaman
aynı yerde durmadık,
güneşi üzerimize doğdurmadık.

yola çıkarken biz üç kişi,
üç kafa dengi adam:

uçuk kartal,
çılgın deniz
ve ben
derin sessizlik...

yola çıkarken biz
şölen havasıyla,
kılıç kalkan ekibi,
dadaşlar, bar
ve dört bir yanından memleketin
bütün rengiyle
ve ahengiyle efeleri
ardımıza takıp
içimizde kaybettik mesafeleri.

atlas bir yorgan gibi dağlar
dürüldü önümüzde,
doruklara vardık ki
karanlıklar...
karanlıklar gündüzde...

önümüzde kıvrılan, yalnız,
yalnız dizlerimizdi;
yol dediğiniz şey,
ayak izlerimizdi.

yollar ufkumuzu aşamadı,
dağlar bize ulaşamadı.

bu yüzden gök ağar sokaklara,
kar yağıyor bu yüzden;
bu yüzden dört mevsimden
biri de bahar...

bu yüzden gül çoğaltır
ey sevgili,
gamzeleri yüzünün;
bizde yankılanır bu yüzden
sesleri gökyüzünün.

bizde bilinir herşey,
bilim son deneyini
bizde uygular.
alev alev bizde yanar
duygular.

biz derinliğin sesi,
uyanık hayallerin gölgesiyiz.
göğsümüzde donar
ateşi tehlikelerin.
bizde açılır kapıları,
ölümsüz ülkelerin.

bizde ulaşır
hayallerine çocuklar;
ve her sabah bizde allanır yeniden
körpe tomucuklar.