Günay Özdemir Şiirleri - Şair Günay Özdemir

Gideceksen eğer
Dönüp de ardına bakmadan,
Gideceksen eğer
Bensiz,
Böyle bırakma beni!
Ruhumu da al

SEN SİNOPSUN

Sen Yalı’da çayla simit
Limanda gümüş kanatlı,
Mendirekte dost balıkçı
Aşıklar’da mısırcı kadınımsın…

Tarih:
onyedi ağustos
bindokuzyüz doksandokuz.

Saatler sıfırüç onbeşi gösterirken
Kızıla bürünmüş gökyüzü,

Dalgalar süpürdükçe sahildeki kumları,
Vurdukça kalenin bedenine amansızca,
Götürür tarihten parça parça..

Nice cansız bedenler,
Sallandıkça darağacında..

Ağlayamadım hıçkırarak, öldüğünde babam.
Aşamayınca engeli, aradım gölgesini.
Babacanca davrandı, hep örnek oldu bana.
Bencilliğimden üzdüğüm de oldu bazen hani...

Cananımın peşinden gittim hayatım boyunca.

Elele tutuşmak varken sevgide,
Göz göze bakışmak doyasıya...
Sarılmak, koklaşmak varken,
Kalpten doyasıya.
Görmeden,
Sevmeden ağlamak niye?

Geceler kan kırmızı,
Ay karanlık, gülüm.
Hasret diz boyu,
Ellerim boş, gülüm.

Taş mevziler soğuk,

Dostlar meclisinde gördüm,
Dostu düşmanı
Nerede?
Sevdiğim dostlarım;
Hani?
Bir duble rakıya

Öğretme/n Aşkı/m

İyiyi güzeli hep senden aldım,
Bilgi deryasına sayende daldım,
Çok büyükmüş sevgin, şaşırdım kaldım,
-Bilgiydin dilimde, kitaba koştum.

YETER ARTIK


Yeter artık sıktınız, bu müstesna milleti.
Nereden buldunuz, açılım denen illeti.
Böldünüz bu halkı, reva gördünüz zilleti.