Günah Tohumu Şiiri - Altan İlhan Arslan

İbrettir göze değmez nice zuhur
Seni benliğinde tutar fark etmezsin.
Söyletir diline, hecen kimdendir?
Ben gibi kurulma, nankör insan.

Açılmış hücrenin diyaframları
Yak içinde, sevgi bile beleşten.
Zehret dünyaya şeytan gibi açıl
Saç ben'inden, kimden aldıysan aklı!

Varına düşmez ben, sana kibir olayım
Teneşir gibi müstahak el gibi durayım.
Gözüne minnettir kutlu olsun yatak
Cehennem ile sana bakışımı sunayım.

Değmezsin ey insan, vücut kabuğundur
Çekirdeğin çatlak, tohum sana değmez!
Senden doğacak karanlık bile olsa
Zuhuruna ermezsin! Doğurduğun yakacak!

Ra'nın gözünde potem gibi serilidir çıplak
Asaya takılmış ben’dir o kirli yatağın.
Sevgiden üflenmiş cana kasvetle kurulma!
Ne adamın beli, ne döldür
Paradır seni doğurtacak!

İbretlik haline mucize ister!
Sıkıldıkça şu insan utancı bilmez.
Hak deyince büzülen içine bakmaz
Dilinde küfürle zenginlik arar
Paraya tapmış o fahişeler!

Dengine usulca sokulsan evet
Mihrine kök olsa yaratan kudret
Aşkına söz edip gül gibi koksan
Sevgiden açılsa ruhunun kabuğu
Yatak da şerbet, evlatta
Cennet ayaklarına o zaman serilir!

Kudrete belin var sevişmeye gücün
Hak için bir damla yok ki değeri
Her damla ateşte zevk ile zuhurdan
Şehvet ile köklen arzularına
İnsanlık gebermiş terler içinde.