Gün Sonu Duygusu Şiiri - Coşkun Akarsu

Sırtımıda taşıdığım sevda değildi.
Yoluma çıkarsın diye ümit edip de yaşadım uzun zaman.
Sonra yollarıma çıkmayasın diye dualar ettim bir süre.
Sonra ikisinin de bir önemi kalmamıştı.
Yolllarıma çıksanda yürüdüğüm yollardan farkın yoktu.
Kaç deli gördün sen kaldırıma sarılıpta bekleyen
Evet kaç deli gördünki taşlaşmış betonları seven.
Sevgi hayat demekti; yeniden açan çiçek gibi
Bahar gibi tazelenmek demekti.
Kaç kış vardı ki sonu bahar olmasın.
Türküsünü bile yapmışlardı...

Dedim ya artık farkın kalmadı.
Katılaşmış yüreğinle kimi istersen sevebilirsin şimdi.

Seni seven deli çok uzun zaman önceydi.
Akıllandı.
Ellerinde moloz yığınları.
Ellerinde gece kondulaşmış bir şehrin anıları...

Ama hiç bilemedi, seninleyken mi mutluydu sensiz mi?
Hiç bilemedi, gözlerin ne renkti?
Saçlarını uzun mu severdi; kısa olunca daha mı güzel dururdu?
Hiç bilemedi, sensizlik mi akşamı doğururdu?
Akşam yalnız sen yokken mi olurdu?
Akıllandı.
Her akılsız gibi ayakları çekti cefasını.
Kaç kez kapına dayandı da; senin ruhun duymadı.

Zaman akıp gitti.
Hep bir tek kelime kaldı aklında.
Belki bir şiirin son dizesine yazacaktı.
Ama yazamadı; korktu.
Okursunda vicdan yaparsın diye,
Sustu...