Gülünü Dökmüş Şiiri - Müslüm Bayram

Bir şiir okudum yörüngem şaştı
Adımı mıhlayıp kalbine çakmış
Rüzgârda savruldum harmandan taştı
Düşürmüş zülfünü ay yüze akmış

Gülüne yazılmış güzâr gibiyim
Sıratın telini süzer gibiyim
Vücudum şehrini gezer gibiyim
Zülfikar’ım ali kılıcım hakmış

Hicran susuzluğun çölüne sorsan
Hasret güneşine kazanı kursan
Aydan serabını sofraya sürsen
Külleri bedenim közünden yakmış

Yüzülür didarım aşkın darında
Özlü çiçeklerin arın narında
Başıma buluttan yağan karında
Gök yeşil ekinim boynunu bükmüş

Sahipsiz heceden izini sürdüm
Yıldızlı (g)eceden sürmesin sürdüm
Deryası yüceden yunusu sürdüm
İnci gerdanların sevdamı takmış

Mihrabına makber toprağı yârim
Musalla taşının uşağı derim
Kemanı kaşına başımla darım
Dostum bağlarının gülünü dökmüş.