Gülün Sesi Şiiri - Mahir Zeren Oktay

Ah gülüm, niye ses vermiyorsun. Sen ses vermeyince ölüyor kuşlar. Cıvıl cıvıl konuşmuyorsun.

Sesini bana vermedin. O sesi içime çekemedim. Dudaklarına doğru öldüm ama sen benim ölümünü göremedin.

Rengarenk evler ah rengarenk evler, sığınacak bir liman, fazla oldu bana.

Bu deniz çok dalgalı; midem bulanıyor kusuyorum, konuşamıyorum.

Ben ki gözlerinin o çok sevdiğim mavisinde boğulmuştum. İçine al beni gözlerinle demiştim almamıştın.

O gözlerinin içinde köpekbalığı vardı. Isırınca çok kötü kanatırdı. O kan bile mavi akardı ki beni öyle damgalamıştın.

Dikeni olan mavi bir güldün, sapını tuttum sıktım. O kadar güzel can yakıyordun ki.

Sesin yok artık, acıtacak. Ellerin yok artık beni kanatacak. Dudakların yok artık kıvrandıracak.

Şair hayatın kısa olduğunu söylemişti, sen de minyondun ama sevgin çok uzundu.

Sen hiç mavi şarap gördün mü? Senin sevdan böyle bir şey.

(03.03.2015)