Gülümseyerek Susmak Şiiri - Özlem Çay

gün doğuruyorum gün, diyorum
rahminden göğün.
özenli ölülerin
özensiz bedenlerinden sıyırarak,
aşağılık heybetlerin
iniltili gaflet çukurundan.
bildiğim günleri
bildiğim tüm yerlerin
tam ortasından sökerek..
bildiğim tüm tanrılara sorarak;
'sevgisiz cemreyi
neden düşürdünüz?'..
dinledi!!
dinledi!
inim inim inledi, yok, yok..
çıt çıkmıyor,
canına yanıp canına kıyamadiği goğün kanadından.

susuyor,
gök sustukça kusuyor şehir..
kentsel dönüşümün kesif uzantısı
şehrin göğünden biçilip,
turuncu kesiklerden
içsel döngüde ınsanlarin göğsüne vuruyor.
bozguna uğruyor şaşkın nidalar,
aymaz çığlıklar, 'sevgisiz ölü sevdalar doğuruyorr'..
fani bedenler tuz bastığı yaralardan
bir tutam nefes istiyor..
aynasız duvarlar da dalkavuklar
durmaksızin, hasta düşler satıyor..
kananı çok yananı çok
aklı baliğ yok, yok...

sustu,
yele karışan uğultulara sustu..
bu denli söylemsiz boşluklar da
gönüllü, sözsüz teslimiyetler kazınan
içine sustu...

gülümsedi.
sonsuz dairenin çemberine
sığamazken,
dört keskin köşeli bir kareye bakıp.
gülümsedi.
göl sessizliğinin
mülksüz saçlarında büyüttüğü
o yeşil yosun sarkaçlarına.
bir bir dün astı her teline,
gün artığı sözler...
gülümsedi,
suya bırakırken
yabanıl kanatlı örgülerini..
güldü,
tanrıları kandıran insanlar arasından sıyırıp
suya bırakırken soluk tenini....⚘
......öz/