Gülten Akın Şiirleri - Şair Gülten Akın

Bellek durduğunda unutuş tırmalar kapıları
aynı sözler tekrar yine tekrar
kapandır, kısılıp dönülür
beynin içinde

ağız söylüyormuş bunu bilmiyordum

Beni sorarsan,
Kış işte
Kalbin elem günleri geldi
Dünya evlere çekildi, içlere
Sarı yaseminle gül arasında
Dağların mor baharıyla

Ölü bir böcek nasıl
hapsolduğu kehribar içinde

Giyindim. Yittiğim bilmezler. Görünmem
dibe indim, yeşil düşler yosunlar
düşkırıcılar da ardımda
yüzey ince, dokunsalar kırılır
toplayamam kalsın orda

Sonsuz tenin bir serap olduğunu
bilen kadınlar
sonsuz tine büyücülerle yönelen kadınlar


kısık bir perdenin o gerçeği

İnsanlar bir gülü bir senetle
Değiştirmeye alıştılar
İnsanlar başka insanların hayatını
Bir hezaren sandalye midir hayat
Dizip kaldırmaya alıştılar
İnsanlar yüreği ve onuru, alıştılar

bir yerlerde sürgit yapılan bir şeyler
kımıldamaktadır
bitenleri vardır, durur orda, olduğu yerde
çekilmeyi bekler ya da resimlenmeyi
öyle sanılır
güzün bir yanında o çini soba

hüzün çocuklar için arada bir, yaşlılar için sürekli
atılan ağı dolduruyor ırmak
balığı deniyor terzi
yüreğini iğnesinden kurtarıp pazarları
ben sevgilenmeyi denerdim, bıraktım şimdi
gerçek derliyorum, ipe diziyorum

raylar
düğümlenen yollar, tren
bir gün
ümit etmediğim bir gün
alıverecekler seni benden.
neler götürdüğünü bilmeyecek

konuş sesin durmasın
gün doğdu ve battı kuşluğu atladık
uzun kuşluğumuzu, sen gelmeden önce
ceylan yavrusuna bastı karanlıkta
suyun gözesine düşen sarı yaprak
dönendi dönendi akıp gidemedi