Gülmeyi unutmuş bir insanım

Hiç alışamadım gülmeye hüzün vicdanıma daha uygun.
En zayıf noktamdır vicdanım, bu yüzdendir yenik düşmelerim.
Kırılgan ve yufka yürekliyim.
Ne zaman yaralı bir yürek görsem sarıp sarmalarım.
İyileşince kuş olup uçar ellerimden ben yine acımla kalırım.
Yaralarımın yarabandı yine benim.
Kendi sessizliğimde avazım çıktığı kadar bagırırım, bagırırımda duyulmaz sesim.
Ben gülmeyi unutmuş bir insanım.
Bu yüzden aynadaki bana bile küskünüm.
Hüzün olmuş mizacım,
Gözlerim buğulu yüregim kırgın,
Ben gülmeyi unutmuş bir insanım.