Gülmek mi? Şiiri - Kamile Kaynak

Gülmek mi?
Sizi bilmem ama bu kelime bana öyle yabancı ki.
En son ne zaman güldüğümü bile hatırlamıyorum.
Aslında gülmeyi ben yasakladım kendime
Çünkü bir gülsem sonu gözyaşı, kursağında bırakırlar acısını, sonra da sırtına vura vura kan kustururlar.
Şu yer yarılsa da artık kaybolsak dediğim dünya da ,herkese reva olan gülmek bir bana haramdı sanki.
Haklılar mı acaba.!
Gerçi bize gülmeyi öğretmediler ki.
Gözümü açtığımda acının içine dogdum.
Daha çocuk yaşta sırtlandım boyumdan büyük bu dertleri. Altında ezilip kaldım da yine de sesimi çıkarmadım.
Çocuk dediğin düşe kalka büyür, bedeninde ki yaralar oynamaktan olur.
Benim ise yüreğimdeydi o yaralar.
Büyüdükçe hayatım değişecek sanıyordum.
Değişti değişmesine de acının üstüne acılar eklendikçe eklendi. Bu dert,keder bana kardeş gibi düş be artık yakamdan düş. Akıtacak gözyaşım kalmadı yeter artık gücüm tükendi.
Ooff zalim kader offf
Gülünesi bir hayat mı yaşadığımız, saga dönüyorum acı, sola dönüyorum gözyaşı.
Her evin içinde dert ,sızı
Şimdi siz söyleyin.
İnsanın sevdikleri mutsuz iken, gözyaşları içindeyken gülmeyi öğrenebilir misin?
Gözünün önünde acı çektiklerini görüpte gülebilir misin?
Bazı insanların alın yazısı karadır ne yaparsan yap değişmez.
Sen gülmek istesende kader izin vermez arkadaşım izin vermez.