Gül Kokusunda Kaybetmek

GÜL KOKUSUNDA KAYBETMEK

Yükü ağırdır sevginin
Rüzgar ıslığı umuttur gecede
Türküler hüzün söylerken
Mızrap tellerimize vurur inceden
Hayatın kıyısına düşeriz bazen
Demir atmalı köhne limanlara
Ellerinden tutar gibi sevgilinin
Sığınmalı yaban bir yalnızlığa
………………
Uzaklık ve yollar kesişir
Kaybetmenin gizemli öyküsünde
Kimileri cebindeki varlığını
Kimileri sıcacık yuvalarını
Kimileri umutlarını,düşlerini,aşklarını
Kaybetmek yorgun düşürür insanı
Hayat yorgunudur kaybedenler bilirim
…………………
Ayrılıklar kavuşmaktır belki
Yollara ansızın düşen trenler gibi
Bir otobüs camından sevgilinin
El sallayarak son kez bakışı gibi
Belki seher vakti bir damla gözyaşı
Belki ardıç kuşunun son kez kanat çırpışı
Bu sözler kaybetmenin hüzünlü şiiri
Gölgelerin karanlıklarda kayboluşu gibi
Şehrin dar sokaklarında kaybettik
Umutlarımızı ve sevgilerimizi
……………………
Kalıcı insanların yerini,
Gelip geçen insanlar almış
Etrafımızı sanal kalabalıklar kuşatmış
Duygusal doyumsuzluk sunulmuş
Kin ve nefretler yağdırılmış
Bir sevgisizlik yaşıyoruz derinden
Mahrum kaldı insanlık sevgiden
……………………
Oysa gülün kokusunda bulmuştuk
Umudu,aşkı ve sevgiyi
Sevgi tohumu kalbe düşerdi eskiden
Bire bin verecekti umutlarımız
Yağmur yağar gökkuşağıyla dönerdik
Bir daha yaşanmayan resimler çizerdik
Arka sokaklarda telaşsız dolaşırdık
Gözlerin ışıltısını yorumlardık
Her goncaya bir sevda yazardık
Oysa biz sevgimizi hiç satmadık

Mehmet KAHRAMAN