Gül Kokulu Annem Şiiri - Perizat Yönet

Gül annem; ben,kızın ilk göz ağrın…
Az çektirmedim sana,çocukluğumda ne yaramazlıklar yapardım aklın dururdu.Ama sen de çok döverdin beni be anne.Sırf evin büyük çocuğuyum diye.”sen büyüksün” olur muydu be güzel annem ben de çocuktum….
Olsundu iyi ki ilk sınavımı senle vermişim.Yoksa onca canımı güldüren acılarımı nasıl katlanırdım…
Gül annem,ben kızın ilk göz ağrın…
İlk göz ağrısı,belki de acıları bu yüzden sevdi.
Bana kardeşlerimi emanet ederdin.Bende onları kendi küçük dünyalarının dışına çıkarır hayal denizimde yüzdürürdüm.Sonrası malum…
Olsundu.İşkenceler, işkence olmaktan nasıl çıkardı benden
Gül annem,vişne reçeli kavanozu geldi aklıma.Sen henüz yeni yapmış olduğun reçeli özenle doldurmuştun kavanoza; ben işte kırıvermiştim elimden düşürüp.Şu an nasıl gülümsüyorum içim acı bir burukluk tadında.-“babama gidip vişnenin,kavanozun ve şekerin parasını alıp geleceğim ve seni şikayet edeceğim babam eve gelince kızacak sana sen görürsün”
Babam çok yıllar önce gitti…
Gül annem,neler neler değişti hayatımızda babamın gidişiyle…
Ocağımız söndü derler ya hani,evimiz de söndü.İçimdeki tüm yaramazlık ve haylazlıklarımı o gün gömdüm ben.O gün belki ilk defa büyüdüm.
Yıllar önce,doğduğum toprağa dönerken ne heyecanlar biriktirmiştim içimde.Tüm aile toplanıp bana gelecektiniz,kardeşlerimden hiç ayrılmayacaktım artık.Ah nasıl özlüyordum onları.Yayla evimizin bahçesindeki incir ağacına gider hayallerimizi düşünürdüm.
Oysa avucumda sımsıkı tuttuğum o hayalimde söndü.Artık kan kussam kızılcık şerbeti içtim diyecektim anlaşıldı; toprağım avuçlarımdan,kardeşlerim benden çoktan gitmiş.
Gül annem,sitem değil bu.Yazmak istedim.Yazarsam belki akar gider yüreğimin ağrısı.Ne çok özlüyorum biliyor musun üç rahimdaşın incir ağacı altındaki hikayelerini…
Boş ver be güzel annem..acılarımı hep sevmişimdir; fıkralarım gibi.Anımsıyor musun bir gün bana dedin ki “kızım artık oğlun büyüdü,hanım hanımcık oturaklı kadın ol.”Hemen atılmıştım.-olur anne,oturak al olayım.İşte anne, bu yanımı sevdim hep ve kararlarımı da hep kendim verdim.Nasıl şok olmuştunuz; -burada biri var,ondan çok hoşlanıyorum ve evlenmek istiyorum dediğimde.Isparta’dan okuldan kaçışım ve soluğu Diyarbakır’da almam.Sizi Siverek’ten aramıştım,bir mola arası telefonla.-merak etmeyin ben Diyarbakır’a gidiyorum,orada okuyacağım dediğimi anımsıyor musun.Sadece on üç yaşımdaydım.
İlk göz ağrındım işte.İşte bu yüzden ağrıttım belki de gözünü,ama seni çok seviyorum.Kendime söz vermiştim; bu hayat benimdi ve içimden geldiğince yaşamalıydım.
Yaşadım anne,yaşıyorum da.
Ama hani derler ya, ana kucağı.İşte o kucağını çok özlüyorum anne biliyor musun.Deli kız sende dediğini duyar gibiyim.
Artık ya da sanırım olgunlaşıyorum
Amaaan boş ver,olgunlaşmak kim ben kim…her zaman ki haylaz kızınım ben.
Oğlumu kucağıma aldığım günü beraber yaşamıştık,anımsadın mı.Günlerden cumartesi ve ameliyata alınmam gerekiyordu.Ben tutturdum bu gün olmaz.Çünkü o zamanlar haftada bir gün Türk filmi kuşağı vardı ve o gün,Tarık Akan’ın oynadığı Halkalı Köle filmini izlemek istiyordum.Sen feryat figan “kızım sen deli misin.doktorunu duymuyor musun vay başıma gelenler,öleceksin anlamıyor mu sun ”diye çırpınıyordun.
Ölmedim anne,turp gibi geri döndüm oğlumla.
Gül annem,bir gün Yavuz Bingöl Kırklar Dağının Düzü türküsünü söylüyordu bir radyo kanalında.Bu bir Diyarbakır türküsüydü ve içinde Suzan Suzi geçiyordu.Bir itirafta bulanayım mı sana.İlk defa kıskandım seni.Çünkü ismin Suzan’dı.Aslında ismini kıskanmıştım ve türkü canım Diyarbakır türküsüydü.
İşte gül annem kıskançlıklarım bile değişik.
Kafam,' karışıyorum 'dedi mi denizde alırım soluğu.Ne zaman arasan -denizdeydim,balığa çıktım ya da tekneyle açıldım diyorum ya nasıl kızıyorsun; biliyor musun bana kızmalarını çok seviyorum.
Çocukluğuma gittim gene.Bize anlattığın masalların olmadı hiç.O kısım dedeme aitti.Sen bize ninni söylerdin.
Uyu desem dağlar uyur
Dağlarda lale büyür
Benim yavrum şimdi uyur
Nenni de yavrum nenni
Nerden mi biliyorum.Erkek kardeşime söylerken dinlerdik biz, yani kız kardeşimle ben,biraz büyük çocuklar olarak.Ama ben senden “ince giyerim ince,pembe yakışır gence” türküsünü dinlemeyi severdim.Önce söylettirir sonra – anne sen gene de ince giyme üşütürsün derdim,çocukluk işte
Gül annem,biliyorsun hala babaannemin yorganını örtünüyorum
.Nasıl da babaannem kokuyor.Sahi ne çok kavga ederdiniz…bize de oyun çıkardı.Nerden bilelim gelin –kaynana diyalogları böyle olurmuş…şaka şaka.
Gül annem,sen hep gül.Biliyorum sende her insan gibi acılardan payına düşeni yaşadın.Kendi adıma seni çok üzdümse özür dilerim.En çok hangimizi seviyorsun diye sıkıştırırdık seni.Hadi gidin başımdan derdin bize,biz üç karındaşa.Ben; sana bir şey söyleyeyim mi anne,seni en çok ben seviyorum.ANNEMsin,beni var ettin.Onca yangılar içinde açmaya çabalayan bir goncaydım; sayende açtım,gül oldum.
Sonsuz teşekkürler gül kokulu annem.
ASİ kızın ellerinden ve gıdığından öper.07.05.2009