Gül İstanbul Şiiri - Oğuz Düzgün

'Gülsün dünya seninle ey İstanbul! gülsün,
Ben bir bülbülüm amma sen işveli bir gülsün'

Aşka âşık bir gülüm ben, gülle yatar kalkarım
Bülbüllerin canlarını harlarla parçalarım

Beyazıd'da, Topkapı'da rengârenktir goncalarım
Fâtih'in ellerinde, sonsuzlaşır yapraklarım

Bir endamlı,bir edâlı, bir işveli gülüm ben
Görünürüm rengârenk bakılınca cennetten

Göklerin de ötesine yayılmış benim nâmım
Nebilerin duâsı,sonsuzluk mekânıyım

Râyihâsı ötelerin yapraklarımdan gelir
Görenler beni bir kez,güzeller güzeli bilir

Fâtih'te,Eyüp'te,Üsküdar'da konuşurum
Minârelerle,câmilerle koşuşurum

Bir gülüm ben, güller güler cemâlime
İstanbul da derler benim diğer ismime

Ara yedi cihânı durma, bir gülistan bul
Benden başka bulamazsın bir gül İstanbul

Kırmızıyım,sarıyım,pembeyim,beyazım
Maddeden donanlara ısıtıcı bir yazım

Çocukların dillerinde elma şekeriyim
Şâirlerin ellerinde ebed tekeriyim

Bir ninniyim annelerin dudaklarında
Aşkın yakınındayım kinin uzaklarında

Mevlevicedir benim raksedişlerim
Şâirlerdir durmayan rakkâselerim

Anaforlar kusarım taptâze beyinlere
Sonsuzluk hediyemdir gül derenlere

Ben gülüm, hayat kıvrımlarımda saklı
Gülden bir kuşum Süleymâniye kanatlı

Gülüm, gülce konuşurum,gülce susarım
Her seher câmilerimde gülce kokarım

Güldüm ezelde de,güldüm şimdiler de
Tebessümlerimden güldü bülbüller de

Bülbüller haykırmalı,benim destânımı
Ekmeli sonsuzluğa, nur gülistânımı

Haydi bülbüller şakıyın, nağmelerle şakıyın!
Tüm dünyâyı İstanbul'la,şiirlerle yıkayın!