Gül Eser Baser Şiirleri - Şair Gül Eser ...

Issız evin neşesi karanlıktır köşesi
Sanki dükün düşesi bu şehrin kadınları
*
Sahte sarı saçları ukaladır açları
Düz görür yamaçları bu şehrin kadınları
*

Gündüz deli gece veli olanlar
Boş iken kendini dolu sananlar
Insan kılıgına giren yılanlar
Dünya size siz dünyaya yabancı

Geminiz hep yüzer denizde çölde

Nereye gideceğim geldim burda yol bitti
Gençliğim sermayemdi elimden o da gitti
Ne bende mecal kaldı ne de sende bir umut
Belki sen gidersin de beni almayı unut

Yüce dağın başına iyi kötü dam yaptım

Sen kolay yazılmazsın seni yazmak zor olur
Yüce dağlar gibisin seni gezen yorulur
Sana kıvılcım düşse yanar yanar kor olur
Yerin öyle büyük ki yalnız acı doldurur

Adının emsali yok adının eşi yoktur

Viran bağlarım da dolanma benim
Zehir’i acıyı bala çevirdim
Sana çıkan yokuş yollarım var ya
Döndürdüm hepsini bana çevirdim

Güneşler doğdurdum kutuplara ben

Suyun iki yakası ya çeşmesin ya tası
Bir geliş var bir gidiş yoktur bunun ortası
Ellerini çek benden bana düşsün tasası
Karnımda sancılar var durum bundan ibaret

Allah mısın be adam beni yargılıyorsun

Kainatın kırık kolu evrende ki gizli yolu
Başı sanıp ama sonu yürüyorsun insan oğlu
*
Bitmeyen arzuya esir hem verimli hem de kısır
Yalın ayak eller nasır geziyorsun insan oğlu
*

Kopsun fırtınalar kopsun tufanlar
Ne olur gitme aşkım kal bu şehirde
Güneş hiç dogmasın yağmurlar yağsın
Gitme sen sevgilim kal bu şehirde
*
Üşümez ellerin titremez tenin

Nemli gözlerinde yaşlar isyanda
Üstüne bastığı taşlar isyanda
Gururu bir yanda aşkı bir yanda
Sessizce ağlayan bir erkek vardı
Sessizce ağlayan bir adam vardı

Toprağın derininden evrenin her yerinden
Geçiyorum ben şimdi cehennem tünelinden
Kahpe kurşun sesleri can deler canan deler
Azap nehirlerinde kan yıkıyor anneler
Toprak açmıyor işte ağzını kilitlemiş
Yavuklusu göğsüne bir ay yıldız işlemiş