Kendi gül ama gül kokmuyor bu gül...
Diken diken olmuş yüzü ağlıyor...
Bilse güllerin koktuğunu, güldüğünü...
Kıyamet kopacak, kopacak kıyameti...
Bilse ne kadar kıymetli olduğunu,
Bilse kıymetini.
Gülecek yerime... Gülecek kendine o gül...
Böyle böyle solacak gidecek ama.
Bu gidişle sadece adı kalacak ' gül' diye...
Kokmayacak, kimse koklamayacak ve.
İnsanlar düşman olacak, düşman doğacak...
Düşman doğacak ana karnından, kendisine bile!
31.mayıs 2014 (şu an gelişigüzel yazılmıştır)
Kayıt Tarihi : 5.6.2014 14:14:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O gün ilkin: Yıl 96 veya 1997 idi...13 yaşında amcaoğlunun yanında terlik tezgahında terlik satıyorduk. O zamanlar amcaoğlu ayakkabıcı değil, terlikçi idi daha! O hengamede gözlerim bir tarlaya ilişti... Tarla cigirgenlerle yani ısırgan otu ile doluydu... Sayılamayacak kadar fazla idi... Yine şiir yazıyordum ama şiirlerim tek tüktü. Ama kendi kendime o gün dediğim lafı hiç unutmam. Bir gün gelecek beni bu tarladaki cigirgen kadar insan alkışlayacak... Belki o güne daha çok var. Belki hiç gerçekleşmeyecek ama yazılan şiirler yerini bulsa bu bile çok büyük mutluluk... Bu yük, büyük. Ben küçüktüm, ben de büyüdüm bu yükümle...! Bu hatırayı yazmıştım, sonra bu şiiri yazdım, bunları yazdıktan sonra. O anda gelişigüzel yazıldı. Şiirin adını ise sonradan koyabildim...

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!