Gül-baharı Özledim... Şiiri - Tülay Sustam

mevsim ilk-bahar da olsa
son-bahar da olsa ne farkeder...

nasılsa
aşk yüzümü güldürmeyecek

gözlerimi yeniden her sabah sana açmadan
ve rengarenk çiçek açmadan solacağım

nasılsa
bir yanım hiç tamamlanmayacak

yıllar yılı
nedensiz ilk-baharı yaşamadan hep son-baharı yaşıyorsam
bu benim suçum değil... o yüzden hiç sevmedim ilk-baharı

baştan belli benim kaderim
ah anam niye son-bahardan sonra doğurdun beni...

neden?
kara, soğuğa, karanlığa ve yalnızlığa alıştırdın...
senin gibi güçlü ve dayanıklı olayım diye mi?
niye beni düşünmedin anam...

şimdi anlıyorum
gözbebeklerimden akan her damlanın daha düşmeden donmasını
ve her şeyi eksik ve yarım yaşamayı...

ilk-bahar da doğursaydın anam beni
bir kere ağlardım bir kere gözyaşı dökerdim
bu şehirde ki kalabalığın sıcaklığından erirdi gözyaşlarım
ve bir daha dökmeye kıyamazdı gözpınarlarım gözyaşlarımı

o yüzden
içinden hayat geçen senli düşlerimi erteliyorum
bilmem kaçıncı bahara...
dikkat et ne ilk-bahar dedim ne de son-bahar
adını koymadım bende ki baharın

bahar dedim de ben gül-baharı özledim...
yani beni güldüren, gülümseten baharı...

gül-bahar neredesin?
şimdi bir sigara yakıyorum
seni özleminin resmini boş bir çerçeve de gökyüzüne astım...
sigaram bittiğinde resimde yıldızlar vardı

anladım duydun sesimi ve sen geldin
hoşgeldin gül-bahar hoşgeldin...

anladım bir içimlik sigaraymış üzüntüm ve sıkıntım
o yüzden içtiğim sigaradan bir şey anlamadım gül-bahar

09/01/05 maltepe/istanbul