Gül Şiiri - Dağlar Özügüç

Ben bir gülü bilirim birde papatya
Birde ihtişamıyla tepede duran Orkide
Zerafetin ve ihtirasın gözde çiçeği
Cılız ve uzun gövdeye
Cimrice serpiştirilmiş
Dolgun bir o kadar da koyu
Yeşil yalın yapraklar
Ama herşeyin ötesinde;
Gövdeyi de yaprakları da kurtaran
Sevdaya zerafeti ve asaleti hatırlatan
O zarif zarif olduğu kadar da
Asil ve görkemli orkide çiçeği

Aman allahım ne kadar büyüksün
Boş yavan ince eğri büğrü
Yetersiz yapraklı bir dalı
Güzel çiçeği ile nede ihtişamlı yaparsın.
Dünyayı ateş topuna çeviren
Yüreği katran karası çamurla dolu olanlara
Lütfuna mahsar kılıp biraz beyin versen
İçine de o orkideler kadar güzel fikirler koysan

Papatya ise boz kırların temiz örtüsü
Masum aşkların yegane vazgeçilmezi.
Aşıkların sevdalarını sınadıkları güven kapısı
Koparıldıktan sonra kokan emsalsiz
Genç aşıkların yüreği kadar saf ve temiz
Ölümü bu kadar kim karşılar mihnetsiz
Biçare yüreklerin taze çiçeği
Kır kahvelerinde başlar bilindik sevdalar
Kır çiçeği papatyalarla taçlanır
Coşkulu kır düğünleri ile mühürlenir
Mutlu sevda öyküleri

Gül ise yaşamın ta kendisi.
Beyaz örtülü masaların vazgeçilmezi
Sevdaya uzatılan gül ve üzerindeki son damla
Kristal cam bardaklardan yansıyan ışıklar Sevgilinin yanağında patlayan ışık huzmesi
Bütün bunlar sevenin sevdasını gök kuşağı yapar
Gül kadehteki şaraptan aldığı rengin katresi kadar
Sevdiğin kadını hülyalara salan aşk mesajını önemli kılar.

Kırmızı yoğun kırmızı
Kanı donduracak kadar kırmızı
Verilen söz yerine getirilmediğinde
Kaldırım taşlarına akacak kadar kan kırmızı
Gül verilmeli sevgiliye gül hemde hep gül

Dağlar Özügüç