Gül Şiiri - Emin Cebe

Gül! Ey kızıl gül! Ey gözü yaşlı Gül!
Benden bilme! Sensin yürekler yakan.
Bi çeşit gözlü, kara kara kaşlı Gül!
Yıllardan bil, ansızın karşıma çıkan.

Ürkek, korkak, sen gözü yaşlı kadın!
Bensiz geçen yıllarda neler yaşadın?
İnan ki, aklımdan hiç çıkmadı adın;
İsmigül! Artık bana yan, bana kan.

Lüle lüle saçların vardı dalında
Kırmızı gülün alı vardı alında
Bin bir güzellik vardı her halında
Bu son dem, belki de son şakan!

Ömrünü böldün, parçaladın olmadı;
Önce doluya koydun, ama almadı;
Sonra boşa da koydun dolmadı;
Artık bir araya gelsin iki yakan.

Zamansız açan çiçekler yaşamazmış;
Korkaklar şaşar, kendini aşamazmış;
Durgun gönül çağlayıp, taşamazmış;
Hani o işve, o naz, nerde o cakan?

Canım desem, cananımı bekler gibi
Güne gün ekledim, yıla yıl ekler gibi.
Boynu bükük gizemli çiçekler gibi
Sanma değişir; bu kan yine o kan.

Akan zamanı durdur, deliye döndüm.
Ateşinle yandım, titredim, söndüm.
Emin’dim, kıblendim, yöndüm.
Tuğrul’u tanı, Ufuk’a bak, hani Hakan?

Ne desem! ? Emin’in sana sözü var…
Emin’in ezelden beri sende gözü var...
Gül’ün içimde kokusu, ateşi, közü var.
Bunu da bil; bendim Gül’ü kafaya takan.

Emin CEBE
22 Haziran 2011, Ankara